❀*¨*•.¸¸✿ .•*¨*•.¸¸ ❀*¨*•.¸¸✿ .•*¨*•.¸¸ ❀*¨*•.¸¸✿ .•*¨*•.¸¸ ✿
************************************************************************
Nauugnay na mga Salita ng Diyos:
Ngayon,
kailangan mong itakda ang tamang landas dahil ikaw ay naniniwala sa
praktikal na Diyos. Ang pagkakaroon ng pananampalataya sa Diyos, hindi
ka lamang dapat humingi ng pagpapala, ngunit hanapin din ang pagmamahal
ng Diyos at kilalanin ang Diyos. Sa pamamagitan ng Kanyang pagliliwanag
at ng iyong sariling gawain, maaari mong kainin at inumin ang Kanyang
mga salita, bumuo ng isang tunay na pang-unawa sa Diyos, at magkaroon ng
isang tunay na pag-ibig ng Diyos na nanggagaling sa iyong puso. Sa
madaling salita, ang inyong pag-ibig para sa Diyos ay tunay, katulad ng
walang makasisira o humarang makahaharang sa daan ng iyong pag-ibig para
sa Kanya. Kung gayon, ikaw ay nasa tamang landas ng pananampalataya sa
Diyos. Ito ay nagpapatunay na pag-aari ka ng Diyos, sapagkat ang puso mo
ay kinuha at pinagharian na ng Diyos at hindi na maaari pang pagharian
ng ibang mga bagay. Dahil sa inyong karanasan, ang halaga na iyong
binayaran, at ang gawain ng Diyos, magagawa mong bumuo ng isang
nagkukusang pag-ibig para sa Diyos. Ikaw ang naging malaya mula sa
impluwensya ni Satanas at nabuhay sa liwanag sa mga salita ng Diyos.
Kapag ikaw ay pinalaya na mula sa impluwensya ng kadiliman, masasabing
nakamit mo na ang Diyos. Sa inyong paniniwala sa Diyos, dapat ninyong
hangarin ang layuning ito. Ito ay ang tungkulin ng bawat isa sa inyo.
mula sa “Nararapat Kang Mamuhay sa Katotohanan Dahil Naniniwala Ka sa Diyos”
sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Yaon
ay ang paniniwala sa Diyos nang sa gayon ikaw ay sumunod sa Diyos,
mahalin ang Diyos at gawin ang tungkulin na dapat gawin bilang isang
nilikha ng Diyos. Ito ang layunin ng paniniwala sa Diyos. Dapat mong
makamit ang isang kaalaman ng kariktan ng Diyos, kung gaano
karapat-dapat ang Diyos sa paggalang, kung paano, sa Kanyang mga
nilikha, ginagawa ng Diyos ang gawain ng pagliligtas at ginagawa silang
perpekto—ito ang pinakamababa na dapat mong taglayin sa iyong paniniwala
sa Diyos. Ang paniniwala sa Diyos ay pangunahin na pagpapalit mula sa
isang buhay sa laman tungo sa isang buhay ng nagmamahal sa Diyos, mula
sa isang buhay sa loob ng kalikasan tungo sa isang buhay sa loob ng
pagka-Diyos ng Diyos, ito ay ang paglabas mula sa ilalim ng sakop ni
Satanas at pamumuhay sa ilalim ng pangangalaga at pag-iingat ng Diyos,
ito ay ang makayanang makamit ang pagkamasunurin sa Diyos at hindi
pagkamasunurin sa laman, ito ay pagpapahintulot sa Diyos na makamtan ang
iyong buong puso, pagpapahintulot sa Diyos na gawin kang perpekto at
pagpapalaya sa iyong sarili mula sa tiwaling mala-demonyong disposisyon.
Ang paniniwala sa Diyos ay pangunahin upang ang kapangyarihan at
kaluwalhatian ng Diyos ay mahayag sa iyo, nang sa gayon maaari mong
maisagawa ang kalooban ng Diyos, at maganap ang plano ng Diyos, at
makayanang magbigay patotoo sa Diyos sa harap ni Satanas. Ang paniniwala
sa Diyos ay hindi dapat upang makita ang mga tanda at mga kababalaghan,
ni hindi dapat para sa kapakanan ng iyong personal na laman. Ito ay
dapat para sa pagtugis sa pagkilala sa Diyos, at makayanang sumunod sa
Diyos, at tulad ni Pedro, sumunod sa Kanya hanggang kamatayan. Ito ay
kung ano ang pangunahin upang makamit.
mula sa “Ang Lahat ay Natatamo sa Pamamagitan ng Salita ng Diyos”
sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Marami
sa mga taong sumusunod sa Diyos ay nababahala lamang sa kung paano
makakatamo ng mga pagpapala o umiwas sa mga sakuna. Sa sandaling
nababanggit ang gawain at pamamahala ng Diyos, sila ay tumatahimik at
nawawalan ng lahat ng interes. Sila ay naniniwala na ang pagkaalam sa
gayong kahihirap na mga katanungan ay hindi magpapaunlad ng kanilang
buhay o magiging anumang pakinabang, kaya’t kahit na mayroon silang
narinig na mga mensahe tungkol sa pamamahala ng Diyos, itinuturing nila
ang mga iyong pangkaraniwan. At hindi nila nakikita ang mga iyon bilang
isang bagay na mahalagang matánggáp, mas lalong hindi nila tinatanggap
ang mga iyon bilang bahagi ng kanilang mga buhay. Ang ganoong mga tao ay
may isang napaka-payak na layunin sa pagsunod sa Diyos: upang makakuha
ng pagpapala, at sila ay lubhang tamad mag-asikaso ng anumang bagay na
hindi kinapapalooban ng layuning ito. Para sa kanila, ang paniniwala sa
Diyos upang makatamo ng mga pagpapala ay ang pinaka-lehitimo sa mga
layunin at ang mismong kabuluhan ng kanilang pananampalataya. Sila ay
hindi nababagabag ng anumang bagay na hindi magkakamit ng layuning ito.
Ganyan ang kalagayan ng karamihan sa mga naniniwala sa Diyos ngayon. Ang
kanilang layunin at pangganyak ay mukhang lehitimo, dahil kasabay ng
paniniwala sa Diyos, sila ay gumagastos din para sa Diyos, iniaalay ang
kanilang mga sarili sa Diyos, at ginagampanan ang kanilang tungkulin.
Isinuko nila ang kanilang kabataan, tinalikuran ang pamilya at karera,
at gumugol pa ng ilang taon na nag-aabalang malayo sa tahanan. Para sa
kapakanan ng kanilang sukdulang layunin, binago nila ang kanilang mga
interes, binago ang kanilang pananaw sa buhay, at binago pa ang
direksyong kanilang hinahanap, nguni’t hindi nila mabago ang layunin ng
kanilang paniniwala sa Diyos. Nag-áabálá sila para sa pamamahala ng
kanilang sariling mga mithiin; gaano man kalayo ang daan, at gaano man
karaming mga paghihirap at balakid ang naroon sa daraanan, nananatili
silang nasa panig ng kanilang mga layunin at nananatiling walang takot
sa kamatayan. Anong kapangyarihan ang nagsasanhi sa kanilang patuloy na
ialay ang kanilang mga sarili sa ganitong paraan? Ito ba ay ang kanilang
konsensya? Ito ba ay ang kanilang dakila at marangal na katangian? Ito
ba ay ang kanilang matibay na kapasyahang makipaglaban sa mga puwersa ng
kasamaan hanggang sa katapusan? Ito ba ay ang kanilang pananampalataya
kung saan sila ay nagpapatotoo sa Diyos nang hindi naghahanap ng
kabayaran? Iyon ba ay ang kanilang katapatan kung saan handa silang
isuko ang lahat upang makamit ang kalooban ng Diyos? O ito ba ay ang
kanilang espiritu ng pamamanata kung saan palagi nilang isinasakripisyo
ang pansariling maluhong mga pangangailangan? Para sa mga tao na hindi
kailanman nakilala ang gawain ng pamamahala ng Diyos na magbigay nang
ganoong kalaki ay, sa payak na pananalita, isang nakamamanghang himala!
Para sa ngayon, huwag nating talakayin kung gaano kalaki ang naibigay ng
mga taong ito. Ang kanilang pag-uugali, gayunpaman, ay lubos na
karapat-dapat sa ating pagsusuri. Bukod sa mga pakinabang na malápít na
nakaugnay sa kanila, mayroon bang maaaring ibang dahilan para sa mga
taong ito na hindi kailanman nauunawaan ang Diyos na magbigay nang
napakalaki sa Kanya? Dito, natutuklasan natin ang isang dating
hindi-natukoy na problema: Ang relasyon ng tao sa Diyos ay isang hubad
na pansariling interes lamang. Ito ay ang relasyon sa pag-itan ng
tagatanggap at tagabigay ng mga pagpapala. Upang maging malinaw, ito ay
tulad ng relasyon sa pag-itan ng manggagawa at amo. Ang manggagawa ay
gumagawa lamang upang tumanggap ng mga gantimpala na ipinagkakaloob ng
amo. Sa isang relasyong tulad nito, walang pagmamahal, isang kasunduan
lamang; walang pagmamahal at minamahal, kawanggawa at awa lamang; walang
pag-unawa, pagwawalang-bahala at panlilinlang lamang; walang
pagpapalagayang-loob, isa lamang malaking agwat na hindi maaaring
mapagdugtong. Kapag ang mga bagay-bagay ay umabot sa puntong ito, sino
ang makakayang baliktarin ang ganoong kalakaran? At gaano karaming mga
tao ang may kakayahang tunay na maunawaan kung gaano naging
walang-pag-asa ang relasyong ito? Naniniwala Ako na kapag inilubog ng
mga tao ang kanilang mga sarili sa kagalakan ng pagiging pinagpala,
walang sinuman ang makakaguni-guni kung gaano kahiya-hiya at
hindi-magandang-tingnan ang ganoong relasyon sa Diyos.
Ang
pinakamalungkot na bagay tungkol sa paniniwala ng sangkatauhan sa Diyos
ay na ang tao ay nagsasagawa ng kanyang sariling pamamahala sa gitna ng
gawain ng Diyos at walang pagsasaalang-alang sa pamamahala ng Diyos. Ang
pinakamalaking kabiguan ng tao ay naroon sa kung paanong, kasabay ng
paghahangad na magpasakop sa Diyos at sumamba sa Kanya, ang tao ay
bumubuo ng kanyang sariling minimithing paroroonan at tinutuos kung
paano makatatanggap ng pinakamalaking pagpapala at ng pinakamagandang
paroroonan.
mula sa “Ang Tao ay Maliligtas Lamang sa Gitna ng Pamamahala ng Diyos”
sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Gaano
karami ang naniniwala sa Akin upang pagalingin lamang sila? Gaano
karami ang naniniwala sa Akin para gamitin lamang ang Aking
kapangyarihan sa pagtaboy ng mga masasamang espiritu mula sa kanilang
katawan? At gaano karami ang naniniwala sa Akin upang makatanggap lamang
ng kapayapaan at kaligayahan mula sa Akin? Gaano karami ang naniniwala
sa Akin upang hingian lamang Ako ng higit pang materyal na kayamanan, at
gaano karami ang naniniwala sa Akin upang gugulin ang buhay na ito sa
kaligtasan at upang maging ligtas at maayos sa mundong darating? Gaano
karami ang naniniwala sa Akin para maiwasan lamang ang paghihirap ng
impiyerno at tumanggap ng mga pagpapala ng langit? Gaano karami ang
naniniwala sa Akin para lamang sa pansamantalang ginhawa ngunit hindi
naghahangad na may makamit man lang sa mundong darating? Nang Ako ay
naghatid ng Aking matinding galit sa tao at kinuha ang lahat ng
kaligayahan at kapayapaan na dati niyang taglay, nagsimulang magduda ang
tao. Nang ibinigay Ko sa tao ang paghihirap ng impiyerno at tinubos ang
mga pagpapala ng langit, naging galit ang kahihiyan ng tao. Nang
tinanong Ako ng tao upang pagalingin siya, ngunit hindi Ko siya kinilala
at nakadama ng poot para sa kanya, ang tao ay lumayo mula sa Akin at
hinahangad ang paraan ng mga doktor sa pangungulam at mangbabarang. Nang
inalis Ko ang lahat ng hiningi ng tao sa Akin, nangagsiwalaan ang lahat
nang walang bakas. Samakatuwid, sinasabi Ko na ang tao ay may
pananampalataya sa Akin sapagkat Ako’y nagbibigay ng masyadong maraming
biyaya, at masyadong maraming pakinabang.
mula sa “Ano ang Alam Ninyo Tungkol sa Pananampalataya?”
sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang
iyong hinahabol ay para matamo ang kapayapaan pagkatapos na maniwala sa
Diyos—upang ang iyong mga anak ay mailayo sa sakit, upang ang iyong
asawang-lalaki ay magkaroon ng magandang trabaho, upang ang iyong
anak-na-lalaki ay magkaroon ng mabuting asawang babae, upang ang iyong
anak-na-babae ay makatagpo ng disenteng asawang-lalaki, upang ang iyong
mga baka at mga kabayo ay makapag-araro nang mahusay, upang magkaroon ng
isang taon ng mabuting panahon para sa iyong mga tanim. Ito ang iyong
hinahanap. Ang iyong hinahabol ay para mabuhay lamang nang maginhawa,
upang walang mga aksidenteng dumating sa iyong pamilya, upang ang hangin
ay lampasan ka lamang, upang ang iyong mukha ay hindi mabahiran ng
dumi, upang ang mga tanim ng iyong pamilya ay hindi bahain, upang ikaw
ay hindi maapektuhan ng anumang sakuna, upang mabuhay sa pag-iingat ng
Diyos, upang mabuhay sa isang maginhawang tirahan. Ang duwag na kagaya
mo, na palaging naghahabol sa laman—mayroon ka bang puso, mayroon ka
bang espiritu? Hindi ka ba isang hayop? Ibinibigay ko sa iyo ang tamang
daan nang hindi humihingi ng anumang kapalit, gayunma’y hindi ka
naghahabol. Hindi ba isa ka sa mga yaong naniniwala sa Diyos?
Ipinagkakaloob ko ang tunay na pantaong buhay sa iyo, gayunma’y hindi ka
naghahabol. Hindi ba’t hindi ka naiiba sa isang baboy o isang aso? Ang
mga baboy ay hindi naghahabol ng buhay ng tao, hindi nila hinahabol na
malinis, at hindi nila nauunawaan kung ano ang buhay. Bawa’t araw,
pagkatapos nilang kumain nang busog, natutulog na sila. Naibigay ko na
sa iyo ang tamang daan, gayunma’y hindi mo ito nakamtan: Wala kang
pag-aari. Payag ka bang magpatuloy sa ganitong buhay, ang buhay ng isang
baboy? Ano nga ba ang kahalagahan ng mga gayong tao na nabubuhay? Ang
iyong buhay ay kasumpa-sumpa at walang-dangal, nabubuhay ka sa gitna ng
karumihan at kahalayan, at hindi ka naghahabol ng anumang layunin; hindi
ba’t ang iyong buhay ang pinakahamak sa lahat? Mayroon ka bang
lakas-ng-loob na tumingin sa Diyos? Kung magpapatuloy ka na dumanas nang
ganito, hindi ba’t wala kang matatamo? Ang tamang daan ay naibigay na
sa iyo, nguni’t kung makakamit mo ito sa kasukdulan o hindi ay
nakasalalay sa iyong pansariling paghahabol.
mula sa “Ang mga Karanasan ni Pedro: Ang Kanyang Kaalaman
sa Pagkastigo at Paghatol” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Kung
tinatamasa mo lamang ang biyaya ng Diyos, sa isang mapayapang buhay ng
sambahayan o mga pagpapalang materyal, kung gayon hindi mo nakamit ang
Diyos, at ang iyong paniniwala sa Diyos ay nabigo. Ipinatupad na ng
Diyos ang isang yugto ng gawain ng biyaya sa katawang-tao, at
ipinagkaloob na ang mga materyal na pagpapala sa tao—ngunit ang tao ay
hindi maaaring gawing perpekto sa pamamagitan lamang ng biyaya,
pag-ibig, at habag. Sa mga karanasan ng tao nakakaharap niya ang ilang
pag-ibig ng Diyos, at nakikita ang pag-ibig at habag ng Diyos, ngunit sa
pagdanas sa loob ng isang yugto ng panahon, nakikita niya na ang biyaya
ng Diyos at ang Kanyang pag-ibig at habag ay walang kakayahan na gawing
perpekto ang tao, at walang kakayahan sa pagbubunyag sa kung alin ang
tiwali sa loob ng tao, ni nagagawa ng mga ito na alisin sa tao ang
kanyang tiwaling disposisyon, o gawing perpekto ang kanyang
pananampalataya at pag-ibig. Ang gawain ng biyaya ng Diyos ay ang gawain
ng isang yugto, at hindi makaaasa ang tao sa pagtatamasa sa biyaya ng
Diyos upang makilala ang Diyos.
mula sa “Sa Pamamagitan Lamang ng Pagdanas ng Masasakit na Mga Pagsubok
Mo Malalaman Ang Kagandahan ng Diyos” sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ano
na ang natanggap ng tao magmula nang siya ay unang naniwala sa Diyos?
Ano na ang nalalaman mo tungkol sa Diyos? Gaano na kalaki ang iyong
ipinagbago dahil sa iyong paniniwala sa Diyos? Ngayon ay alam na ninyong
lahat na ang paniniwala ng tao sa Diyos ay hindi lamang para sa
kaligtasan ng kaluluwa at kapakanan ng katawan at hindi rin upang
mapayaman lamang ang kanyang buhay sa pamamagitan ng pag-ibig ng Diyos,
at iba pa. Sa ngayon, kung mahal mo ang Diyos alang-alang sa kapakanan
ng katawan o panandaliang kasiyahan, sa gayon kahit na, sa katapusan,
umabot sa rurok ang iyong pag-ibig sa Diyos at wala anumang hilingin,
ang hanap mong pag-ibig na ito ay isa pa ring hindi dalisay na pag-ibig
at hindi kalugud-lugod sa Diyos. Ang mga gumagamit ng pag-ibig sa Diyos
upang mapayaman ang kanilang nakakabagot na mga buhay at punan ang isang
puwang sa kanilang puso ay ang mga naghahanap upang mamuhay sa
kaluwagan, hindi mga tunay na naghahanap na mahalin ang Diyos. Ang
ganitong uri ng pag-ibig ay laban sa kalooban ng sinuman, isang
paghahangad ng madamdaming kasiyahan, at hindi kailangan ng Diyos ang
ganitong uri ng pag-ibig. Anong uri, kung ganoon, ang pag-ibig na
katulad ng sa’ yo? Para ano at mahal mo ang Diyos? Gaano kalaki ang
tunay na pag-ibig sa Diyos na mayroon ka ngayon? Ang pag-ibig ng
karamihan sa inyo ay katulad ng dati nang nabanggit. Ang ganitong uri ng
pag-ibig ay manatili sa kasalukuyang kalagayan; hindi nito makamit ang
walang hanggang katapatan, ni hindi mag-ugat sa tao. Ang ganitong uri ng
pag-ibig ay isang bulaklak na walang bunga pagkaraan nitong namukadkad
at natuyo pagkatapos. Sa ibang salita, pagkatapos mong mahalin ang Diyos
ng isang beses sa ganitong paraan at walang sinuman na umakay sa iyo sa
landas na hinaharap, kung gayon ikaw ay mahuhulog. Kung iibigin mo
lamang ang Diyos sa mga oras ng pagmamahal sa Diyos at hindi ka gagawa
ng mga pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay pagkatapos nito, kung
gayon ay patuloy kang mababalot ng impluwensya ng kadiliman, hindi
makatakas, at hindi pa rin magawang makawala mula sa pagmamanipula at
panloloko ni Satanas. Walang ganitong tao ang ganap na makakamit ng
Diyos; sa katapusan, ang kanilang espiritu, kaluluwa, at katawan ay
pag-aari pa rin ni Satanas. Ito ay hindi mapag-aalinlangan. Lahat ng mga
taong hindi ganap na nakamit ng Diyos ay babalik sa kanilang orihinal
na lugar, iyon ay, pabalik kay Satanas, at sila ay mapupunta pababa sa
lawa na nagniningas na apoy at asupre upang tanggapin ang susunod na
hakbang ng kaparusahan mula sa Diyos. Yaong nakamit ng Diyos ay ang mga
naghihimagsik laban kay Satanas at tumatakas mula sa kanyang sakop. Ang
ganitong mga tao ay opisyal na mapapabilang sa mga bayan na nasa
kaharian. Ito ang kung paano mapapabilang ang mga tao sa kaharian.
Pumapayag ka ba na maging ganitong uri ng tao? Pumapayag ka ba na
makamit ng Diyos? Pumapayag ka ba na tumakas mula sa sakop ni Satanas at
manumbalik sa Diyos? Pag-aari ka na ba ni Satanas ngayon o ikaw ay
nabibilang sa mga bayan na nasa kaharian? Dapat malinaw lahat ng mga
ganitong bagay at hindi kinakailangan ang higit pang paliwanag.
mula sa “Anong Pananaw ang Dapat Panghawakan ng mga Mananampalataya”
sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Pananalig sa Diyos ay Hindi Dapat Para Lamang sa Paghahanap ng Kapayapaan at mga Pagpapala.
Rekomendasyon：
Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan
Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?
Ang maikling panimula ng Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
