Rongguang Lungsod ng Harbin, Lalawigan ng Heilongjiang
Noong 1991, sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, nagsimula akong sumunod sa Makapangyarihang Diyos dahil sa isang sakit. Nang panahong iyon hindi ko alam ang anumang bagay tungkol sa paniniwala sa Diyos, ngunit ang kawili-wiling bagay ay, kapag kumakain at umiinom ng mga salitang ipinahayag ng Makapangyarihang Diyos, nasisiyahan ako rito. Naramdaman ko na ang Kanyang mga salita ay napakabuti, at kapag umawit o manalangin ako madalas akong mapukaw ng Banal na Espiritu hanggang sa punto ng pag-iyak. Ang katamisang iyon sa aking puso, ang kasiyahang iyon ay tila isang napakasayang kaganapan na dumating sa akin. Partikular sa mga pagtitipon sa panahon ng dakilang gawain ng Banal na Espiritu, naramdaman kong para akong lumampas sa laman at nabuhay ako sa ikatlong langit, na ang lahat ng bagay na nauukol sa mundo ay itinapon sa hangin. Hindi ko masabi kung gaano kagalak, kung gaano kasaya ako sa aking puso. Naramdaman ko na ako ang pinakamasayang tao sa mundo. Kaya sa panahong iyon naniwala ako na ang paniniwala sa Diyos ay ang pagtamasa lamang sa Kanyang biyaya.
Dahil lalong mas maraming salita ng Diyos ang ihinahayag (sa panahon na sila ay patuloy na ipinapadala sa iglesia, sipi pagkatapos ng sipi), parami nang parami rin ang aking nalalaman. Pagkatapos, hindi na ako nalugod sa pamamagitan lamang ng pagtamasa sa biyaya ng Diyos. Nang nakita ko ang “mga panganay na anak na lalaki” na binanggit sa Kanyang mga salita at nalaman na nagkakaloob ang Diyos ng mga dakilang pagpapala sa Kanyang mga panganay na anak na lalaki, hinangad kong maging isa, umaasa na sa hinaharap ay maghahari akong kasama ang Diyos. Sa ibang pagkakataon, nang makita ko sa Kanyang mga salita na malapit nang dumating ang Kanyang panahon, lalo kong naramdaman ang pangangailangan ng madaliang pagkilos, at naisip: huli na nang magsimula akong maniwala sa Diyos; hindi ko ba makakamit ang pagpapalang ito? Kailangan kong gumawa ng mas maraming pagsisikap dito. Kaya nang isaayos ng tahanan ng Diyos para sa akin na gumanap ng isang tungkulin, naging napakamaagap ako. Hindi ako natakot sa paghihirap. Nagpasya ako na talikuran ang lahat para sumunod sa Diyos upang magawa kong makamit ang pagpapala ng pagiging panganay na anak na lalaki. Kung ako ay magiging panganay na anak na lalaki, handa akong itapon ang anumang bagay, upang magbayad ng anumang presyo. Sa katotohanan, hindi kailanman tiyak na sinabi ng Diyos sa Kanyang mga salita na maaari tayong maging mga panganay na anak na lalaki. Ito ay dahil lamang sa tayo ay ambisyoso at may maluhong pagnanasa, naniwala tayo na dahil tinawag tayo ng Diyos na Kanyang “mga anak na lalaki” at na ngayon ay itinaas tayo, na tiyak na tayo ay magiging panganay. Ito ang kung paano ako naniwala na ako ay, likas na, naging isang panganay na anak na lalaki. Pagkatapos nakita ko ang mga salita ng Diyos na kalalabas lang na madalas binanggit ang “mga taga-serbisyo,” at lalong marami pa ang pagbanggit ng paghatol sa mga taga-serbisyo. Naisip ko sa sarili ko: Mapalad ako na sumusunod sa Makapangyarihang Diyos, kung hindi magiging taga-serbisyo ako. Nang mabasa ko ang tungkol sa mga pagpapala at pangako ng Diyos para sa mga panganay na anak na lalaki, naniwala ako na ang bahagi noon ay magiging akin. Nang mabasa ko ang Kanyang mga salita ng ginhawa at pangaral para sa Kanyang panganay, naramdaman ko rin na ang mga iyon ay sinalita sa akin. Mas lalo akong natuwa partikular nang makita ko ang sumusunod: “Ang matitinding sakuna ay tiyak na hindi babagsak sa Aking mga anak, Aking minamahal. Aalagaan Ko ang Aking mga anak bawat saglit at bawat sandali. Tiyak na hindi kayo magtitiis ng sakit at pagdurusa; sa halip, ito ay para sa kapakanan ng pagpeperpekto ng Aking mga anak at ng katuparan ng Aking salita sa kanila, upang maaaring makilala ninyo ang Aking pagka-makapangyarihan sa lahat, lalong lumago sa buhay, mas maagang balikatin ang mga pasanin para sa Akin, at italaga ang inyong buong sarili para sa kaganapan ng Aking plano ng pamamahala. Dapat kayong magalak at magsaya at magbunyi dahil dito. Ipapasa Ko sa inyo ang lahat, na tinutulutan kayong mamahala. Ilalagay Ko ito sa inyong mga kamay. Kung minamana ng isang anak na lalaki ang buong lupain ng kanyang ama, lalo pa ngang higit kayo, Aking mga panganay na anak? Talagang pinagpala kayo. Sa halip na nagdurusa mula sa matitinding sakuna, matatamasa ninyo ang walang-hanggang mga pagpapala. Anong luwalhati! Anong luwalhati!” (“Kabanata 68” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Naisip ko: Nanaginip ba ako? Ang nasabing mana mula sa langit ay bumaba sa akin? Hindi ako lubos na makapangahas na paniwalaan ito, ngunit natakot ako na sabihin ng aking mga kapatid na napakaliit ng aking pananampalataya, kaya hindi ako naglakas-loob na hindi ito paniwalaan.
Isang araw, nasasabik akong pumunta sa isang pulong upang lumahok, at nakita ko na pumunta ang dalawang pinuno sa iglesia. Nang nakikibahagi ako sa kanila, sinabi nilang sila ay mga taga-serbisyo. Pagkatapos na marinig ito, nagulat ako, at tinanong sila: “Kung kayo ay mga taga-serbisyo, hindi ba’t tayong lahat ay mga taga-serbisyo?” Sinabi nila ang katotohanan nang hindi nagpipigil: “Halos lahat tayo sa China ay mga taga-serbisyo.” Nanghina ang puso ko nang marinig na sabihin nila ito. Hindi maaari ito! Ito ba ang katotohanan? Ngunit nang nakita ko ang kanilang mabigat, nasasaktang hitsura at napakalungkot din ang mga mukha ng iba, hindi ko mapaniwalaan ito. Ngunit nagbago ang isip ko at naisip: Bilang mga pinuno, tinalikdan nila ang kanilang mga pamilya at trabaho, labis na nagdusa at nagbayad nang malaki para sa gawain ng Diyos. Medyo nagkulang ako kumpara sa kanila; kung sila ay mga taga-serbisyo, ano pa ang masasabi ko? Ang isang taga-serbisyo ay isang taga-serbisyo, kaya nang oras na iyon, hindi ako nakaramdam ng labis na panghihilakbot.
Pagkauwi ko, muli kong binasa ang salita ng Diyos at tiningnan kung ano ang sasabihin ng Diyos tungkol sa mga taga-serbisyo, at nakita ko ito: “Yaong mga gumagawa ng serbisyo para sa Akin, makinig! Makatatanggap kayo ng ilan sa Aking biyaya kapag gumagawa ng serbisyo para sa Akin. Iyan ay, malalaman ninyo sa loob ng ilang panahon ang tungkol sa Aking huling gawain at mga bagay na mangyayari sa hinaharap, pero lubusang hindi kayo masisiyahan diyan. Ito ang Aking biyaya. Kapag naging ganap na ang inyong serbisyo, umalis kaagad at huwag magtagal. Yaong Aking mga panganay na anak ay hindi dapat maging mapagmataas, pero maaari kayong magmalaki, dahil napagkalooban Ko na kayo ng walang katapusang mga pagpapala. Yaong mga puntirya sa mga pagwasak ay hindi dapat magdulot ng ligalig sa inyong mga sarili o makaramdam ng lungkot sa inyong hantungan; sinong gumawa sa iyo bilang inapo ni Satanas? Pagkatapos mong nagawa na ang iyong serbisyo para sa Akin, puwede kang bumalik muli sa walang hanggang hukay dahil wala ka ng gamit para sa Akin at sisimulan Kong pakitunguhan kayo ng Aking pagkastigo. Sa oras na sinisimulan Ko na ang Aking gawain hindi Ako kailanman tumitigil; maisasakatuparan kung ano ang Aking ginagawa at magtatagal kailanman kung ano ang Aking naisasakatuparan. Naaangkop ito sa Aking mga panganay ng anak, mga anak, sa Aking bayan, at gayon din ito sa inyo—walang hanggan ang Aking mga pagkastigo sa inyo” (“Kabanata 86” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Sa sandaling nabasa ko ang mga salitang ito dumanas ako ng isang sakit na hindi ko kailanman dating naramdaman. Mabilis kong isinara ang aklat ng mga salita ng Diyos at hindi naglakas-loob na tingnan ito muli. Sa isang sandali kaagad na namuo sa aking puso ang lahat ng pakiramdam ng kalungkutan, ng pagkalito, ng kawalang-kasiyahan. Naisip ko: Kahapon ako ay nasa duyan ng kaligayahan, ngunit ngayon itinulak ako palabas mula sa bahay ng Diyos. Kahapon ako ay anak ng Diyos, ngunit ngayon naging kaaway ako ng Diyos, supling ni Satanas. Kahapon, naghihintay sa akin ang walang hanggang mga pagpapala ng Diyos, ngunit ngayon ang napakalalim na hukay ang aking hantungan, at ako ay parurusahan nang walang hanggan. Kung hindi Niya ipagkakaloob ang mga pagpapala, hindi mahalaga, ngunit bakit kailangan pa rin Niya akong kastiguhin? Ano ang nagawa kong pagkakamali? Para saan ang lahat na ito? Hindi ako handang harapin ang katotohanang ito; hindi ko nagawang harapin ang ganitong uri ng katotohanan. Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi na handang isipin pa ang tungkol dito. Lubos akong umasa na ito ay isa lang panaginip.
Mula noon, sa sandaling naisip ko ang sarili ko bilang isang taga-serbisyo, naramdaman ko ang isang hindi mailarawan na kirot sa aking puso, at hindi ako naglakas-loob na basahin muli ang mga salita ng Diyos. Ngunit napakatalino ng Diyos, at ang Kanyang salita na kumakastigo at nagbubunyag sa mga tao ay hindi lamang napalubog ng misteryo, ngunit mayroon ding mga propesiya ng kapahamakan sa hinaharap at pati na rin ang pananaw ng kaharian at mga katulad na bagay. Lahat ng bagay na ito ang gusto kong malaman, kaya hindi ko pa kayang talikuran ang Kanyang mga salita. Nang binabasa ang mga salita ng Diyos, paulit-ulit na tinusok ang aking puso ng Kanyang napakatalim na mga salita, at wala akong magawa kundi tanggapin ang Kanyang paghatol at pagkastigo. Naramdaman ko na ang makaharing galit ng paghatol ng Diyos ay palaging nasa akin. Bukod sa sakit, alam ko ang tunay na katotohanan ng pagiging tiwali ko dahil kay Satanas. Lumitaw na ako ay ang anak ng malaking pulang dragon, ang supling ni Satanas, at ang target ng pagkawasak. Sa kawalan ng pag-asa, hindi na ako naglakas-loob na sakim na umasa para sa anumang mga pagpapala, at handa akong tanggapin ang pagtatalaga ng Diyos na ako ay isang taga-serbisyo. Nang maramdaman ko na mailalagay ko ang puso ko sa pagiging isang taga-serbisyo, muli ay isinaayos ng Diyos ang isang kapaligiran na inilabas ang tiwaling disposisyon na nakatago sa akin. Isang araw nang nagbabasa ng mga salita ng Diyos, nakita ko: “Matapos Akong nakabalik na sa Sion, patuloy Akong pupurihin ng mga nasa daigdig gaya sa nakalipas. Nananatiling naghihintay ang mga tapat na taga-serbisyo para magbigay serbisyo sa Akin pero magwawakas na ang kanilang tungkulin. Ang pinakamainam na magagawa nila ay pag-isipang mabuti ang kalagayan ng Aking pagiging nasa daigdig. Sa panahong iyan uumpisahan Kong pababain ang sakuna sa mga magdurusa ng kalamidad, pero tulad ng[a] lahat na naniniwala na matuwid Akong Diyos, tiyak na hindi Ko parurusahan ang mga tapat na taga-serbisyo at tatanggap lang sila ng Aking biyaya” (“Kabanata 120” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pagkakita nito, lihim kong naisip sa sarili ko: Hindi ko na iisipin ang karapatan ng unang isinilang at hindi ko na hahangarin ang mga dakilang pagpapala. Ngayon ay ipagpapatuloy ko na lang ang pagiging tapat na taga-serbisyo. Ito na ngayon ang tangi kong gawain. Sa hinaharap, anuman ang isaayos ng sambahayan ng Diyos para gawin ko, gagawin ko ito nang matapat hangga’t makakaya ko. Hindi ko talaga muling pakakawalan ang pagkakataon na maging isang matapat na taga-serbisyo. Kung wala man lang akong kakayahang maging isang matapat na taga-serbisyo at ako ay isang simple lang na taga-serbisyo, matapos kong magawa ang aking serbisyo dapat akong bumalik sa napakalalim na hukay o sa lawa ng apoy at asupre. Sa kasong iyon para ano ang lahat ng ito? Kaya mas mabuting hindi na maniwala! Hindi ako naglakas-loob na ipahayag ang saloobin na ito sa sinuman, ngunit hindi ko matatakasan ang paghahanap mula sa mga mata ng Diyos. Gumamit ang Diyos ng mga salitang kasing talim ng mga espada upang tumagos sa aking puso at biyakin ang aking kaluluwa. Binasa ko ang mga salita ng Diyos na nagsasabi: “Walang makaaarok sa kalikasan ng tao liban sa Akin, at lahat sila ay nag-iisip na tapat sila sa Akin, hindi nalalaman na marumi ang kanilang katapatan. Sisirain ang mga tao ng mga karumihang ito dahil ang mga ito ay isang pakana ng malaking pulang dragon. Matagal nang panahong inilantad Ko ito; Ako ang makapangyarihan sa lahat na Diyos, at hindi Ko ba mauunawaan ang isang bagay na napakasimple? Kaya Kong tumagos sa iyong dugo at iyong laman para makita ang iyong mga layunin. Hindi mahirap para sa Akin na maarok ang kalikasan ng tao, pero nagsisikap ang mga taong maging nagmamarunong, iniisip na walang sinuman bukod sa kanilang mga sarili ang nakakaalam ng kanilang mga layunin. Hindi ba nila alam na ang makapangyarihan sa lahat na Diyos ay umiiral sa loob ng kalangitan at daigdig at lahat ng bagay?” (“Kabanata 118” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Nagkikimkim ng maliit na pag-asa ang karamihan sa mga tao ngayon, pero kapag ang pag-asang iyan ay nauwi sa kabiguan ayaw na nilang magpatuloy at humihiling na bumalik. Nasabi Ko na noon na hindi Ako nagpapanatili rito ninuman laban sa kanilang kalooban, pero maingat na mag-isip tungkol sa ano ang mga kahihinatnang magiging para sa iyo, at katunayan ito, hindi ito Ako na pinagbabantaan ka” (“Kabanata 118” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pagkatapos na mabasa ito, kumakabog ang aking puso. Naramdaman ko na tunay na nakikita ng Diyos ang bawat panig ng katauhan ng tao. Nag-iisip tayo ng isang bagay at alam ng Diyos; lihim nating itinatago ang maliit na pag-asa sa ating mga puso at naiinis ang Diyos; hindi Niya pinapayagan ito. Sa oras na iyon lamang ako nagkaroon ng kaunting puso ng paggalang para sa Diyos. Nagpasya ako na hindi na ako magsasagawa ng mga transaksiyon sa Diyos, ngunit matapat akong kikilos bilang isang taga-serbisyo at susundin ang Kanyang mga disenyo.
Nalaman ko na lamang sa ibang pagkakataon na ang aking karanasan sa tatlong buwan na ito ay ang pagsubok ng mga taga-serbisyo. Ito ay ang unang gawain na tinapos ng Diyos sa mga tao na isang pagsubok sa pamamagitan ng Kanyang mga salita. Pagkatapos sumailalim sa pagsubok ng mga taga-serbisyo, naunawaan ko na hindi lamang isang maawain at mapagmahal na Diyos ang Diyos, ngunit Siya ay isang makatwiran at makaharing Diyos na hindi pinapayagan ang mga pagkakasala ng sangkatauhan. Ang Kanyang mga salita ay may awtoridad at kapangyarihan, na walang magawa kundi ang lumikha ng isang puso ng takot sa tao. Alam ko rin na ang sangkatauhan ay likha ng Diyos, na dapat tayong maniwala sa Diyos at sambahin Siya. Ito ang kung ano ang tama at wasto. Wala nang kailangang dahilan, walang kondisyon, at dapat ay walang ambisyon o maluhong mga pagnanais. Kung naniniwala ang mga tao sa Diyos upang makakuha ng isang bagay mula sa Kanya, ang uring ito ng paniniwala ay pagsasamantala at pandaraya sa Kanya. Ito ay isang pagpapahayag ng kakulangan ng konsensiya at katwiran. Kahit naniniwala ang mga tao sa Diyos ngunit walang nakamit at sa kalaunan ay nakamit ang Kanyang kaparusahan, dapat silang maniwala sa Kanya. Dapat maniwala ang sangkatauhan at sumunod sa Diyos dahil Siya ay Diyos. Nakilala ko rin na ako mismo ay isang anak ng malaking pulang dragon, supling ni Satanas, at isa sa mga mapapahamak. Ang Diyos ay ang Panginoon ng lahat ng nilikha, at hindi mahalaga kung paano Niya ako tinatrato ito ay karapat-dapat. Lahat ng ito ay makatwiran, at dapat kong sundin ang Kanyang mga disenyo at pagsasaayos nang walang kondisyon. Hindi ko dapat subukan na mangatwiran sa Kanya, at higit pa ay hindi ko dapat na labanan Siya. Inaalala ang aking sariling kalokohan na ibinunyag sa pagsubok na ito, nakita ko na talagang kahiya-hiya ako, at na ako ay tunay na supling ni Satanas, mapagmataas at hindi makatwiran. Gusto ko lang makamit ang ilang mataas na katayuan, mga dakilang pagpapala, o kahit na maupo sa tabi ng Diyos at magharing kasama Niya, ngunit hindi ko man lang alam kung ano ako o kung ako ay karapat-dapat; ipinaglaban ko lang ito nang walang hiya at may kasakiman. Nang makita ko na hindi ko makakamtan ang mga pagpapala na aking inaasahan ngunit sa halip ay magdurusa ng kapahamakan, naisip ko na ipagkanulo ang Diyos. Ginawa nitong mga ganap na malinaw na pagpapakita na malinaw kong makita na ang aking layunin sa paniniwala sa Diyos ay upang pagpalain. Malinaw na sinusubukan kong magsagawa ng mga transaksiyon sa Diyos. Tunay na ako ay walang-kahihiyan, at ganap na nawala sa akin ang katwiran na dapat ay mayroon ang isang tao. Kung hindi dahil sa ganitong karunungan sa gawain ng Diyos—ginagamit ang pagsubok ng mga taga-serbisyo upang lupigin ako, upang sirain ang aking ambisyon na pagkakamit ng mga pagpapala—tatakbo pa rin ako sa maling landas ng paghahanap ng mga pagpapala. Posibleng hindi ako magkakaroon ng pag-unawa sa aking sariling tiwaling kakanyahan, at partikular na hindi ako magkakaroon ng masunuring pagtanggap sa paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos. Kung gayon, hindi kailanman sana ako nailigtas o naperpekto.
Matapos sumailalim sa pagsubok ng mga taga-serbisyo, akala ko ay hindi na ako naglakas-loob na maniwala sa Diyos at isakatuparan ang aking tungkulin upang makamit ang mga pagpapala, at akala ko ay hindi na ako naglakas-loob na gawin ang mga bagay na may layunin na magsagawa ng mga transaksiyon sa Diyos. Naramdaman ko na ang pagsasamantala at pandaraya sa Diyos sa paraang ito ay sobrang kasuklam-suklam. Ngunit kasabay nito, nagkaroon ako ng mababaw na pagkaunawa na ang paggamit ng Diyos ng pagsubok na ito upang iligtas ang sangkatauhan ay Kanyang mabuting layunin, at alam ko na walang bahagi Niya ang napopoot sa tao. Hindi nagbago ang Kanyang pag-ibig sa sangkatauhan magmula nang nilikha Niya ang mundo, kaya, sa aking puso, handa akong tahakin ang isang landas ng pagpapasaya at pagbabayad sa pag-ibig ng Diyos sa aking hinaharap na pananampalataya sa Kanya at pagsasakatuparan ng aking tungkulin. Gayunman, dahil sobrang nakabaon sa mga puso ng mga tao ang layunin na pagkakamit ng mga pagpapala at pagsasagawa ng mga transaksiyon sa Diyos, hindi posible na ganap na malutas ito sa pamamagitan ng pagdanas ng isa lang na pagsubok. Pagkalipas ng ilang panahon, magpapakitang muli mismo ang mga bagay na ito. Kaya, upang mas malalim at ganap na malupig at mailigtas tayo, nagsasagawa Siya ng ilang sunud-sunod na mga pagsubok sa atin—ang pagsubok ng mga panahon ng pagkastigo, ang pagsubok ng kamatayan, at ang pitong taon na pagsubok. Sa mga pagsubok na ito, ang pagsubok na pinagdusahan ko nang labis at pinakapinakinabangan ay ang pitong taon na pagsubok ng 1999.
Noong 1999, ako ay hinalal bilang isang pinuno ng iglesia. Nangyaring ito’y taon kung kailan ang ebanghelyo ng kaharian ay lubhang pinalawak, at kinailangan ng bahay ng Diyos na sikapin naming iligtas ang lahat ng may posibilidad na maligtas. Nang makita ko ang pagsasaayos na ito mula sa bahay ng Diyos, inakala ko na ang gawain ng Diyos ay matatapos sa 2000. Upang makakuha ng mas maraming kaluluwa at upang matamo ang isang mainam na hantungan para sa aking sarili kapag dumating ang oras, ginawa kong abala ang sarili ko sa mga gawain ng ebanghelyo mula umaga hanggang gabi. Tungkol sa buhay ng iglesia, nagpapakitang-tao lang ako at ginagawa ang mga bagay nang hindi taos sa puso. Kahit na natanto ko na ang aking mga layon ay mali, hindi ko lang makontrol ang aking pagnanais na matamo ang mga pagpapala. Sa panahon na iyon, medyo abala ako, at naramdaman ko na ang paggawa ng anuman bukod sa gawain ng ebanghelyo ay naantala ako, kahit na ang pagkain at pag-inom ng salita ng Diyos. Sa ganitong paraan ko isinubsob ang sarili ko sa matinding gawain, at bago ko nalaman ay tapos na ang taon. Pumili ang bahay ng Diyos ng isang lokal na tao upang tumulong sa gawain, kaya bumalik ako sa aking bayan.
Naisip ko na kapag tapos na ang gawain ng Diyos, tiyak na mangyayari ang malaking kapahamakan, kaya nang makabalik ako sa bahay, naghintay lang ako sa bahay araw-araw sa kalamidad, naghihintay para sa wakas ng gawain ng Diyos. Nang makita ko na papalapit na ang Spring Festival, lumabas ang mga sarili kong problema. Dati, upang maiwasan ang pagtatanong sa akin ng aking pamilya at mga kaibigan tungkol sa pagpapakasal, lagi kong sinasabi na magpapakasal ako sa tsaong 2000. Nang panahong iyon, inakala ko na ang gawain ng Diyos ay tiyak na magtatapos sa taong 2000, at tulad ng kasal, maaari lang akong manindigan hanggang 2000. Hindi ko inakala na ang 2000 ay darating nang mabilis—lahat sila ay darating para sa Spring Festival, at paano ako sasagot sa kanila sa panahong iyon? Tulad nang pag-aalala ko sa paksang ito, mayroong pagbabahagi mula sa pinuno ng iglesia na nagsasabi na kinakailangang sumailalim sa pitong taon na mga pagsubok. Matapos na marinig ang mensaheng ito, naramdaman kong niyanig ako at naligalig ang puso ko. Wala akong magawa kundi magsimulang mangatwiran sa Diyos: Ngayon, ni wala akong lugar para mabuhay kasama ang aking pamilya. Hindi nila ako pinapayagan na manatili sa bahay nang matagalan—kahit ang isang araw sa bahay na tulad nito ay mahirap. Isa pang pitong taon ang dadating sa akin—paano ito naging pamumuhay sa anumang paraan? O Diyos, nagmamakaawa ako sa Iyo na patayin Mo na ako. Hindi ko na gustong maperpekto Mo, hindi ko na talaga matagalan ang paghihirap na ito! Nang sumunod na araw, hindi ko pa rin matakasan ang aking kalungkutan. Naisip ko: Gayon pa man, pitong taon na ang nakalipas. Bukas ay panibagong araw—lalabas ako at aalisin ito sa aking isip. Sa sandaling makasakay ako sa bus, naramdaman ko ang Banal na Espiritu ay nasa kalooban ko na sinisisi ako: Sa panahon na kusang-loob mong hinahanap, binayaran mo ang iyong halaga, at sinabi na iibigin mo ang Diyos hanggang wakas, na hindi mo kailanman Siya iiwan, na titiisin mo ang anumang mga hirap at ibabahagi ang anumang kagalakan. Isa kang mapagkunwari na nililinlang ang sarili mo! Hinaharap ang paninisi ng Banal na Espiritu, wala akong magawa kundi yumuko. Totoo ito. Dati, nang matamasa ko ang biyaya ng Diyos, gumawa ako ng mga pangako sa Kanya, ngunit ngayon kapag may mga paghihirap at dapat akong magdusa, gusto kong bawiin ang aking salita. Kaya ang aking mga pangako ba’y mga kasinungalingan lamang? Binigyan ako ng Diyos ng sobrang pag-ibig, at ngayon nang makatagpo ako ng isang kapaligiran na hindi ganap na tulad ng ninanais ko nagkaroon ako ng napakalaking sama ng loob hanggang sa punto na gusto kong talikuran ang Diyos. Tunay na isa akong walang utang na loob na halimaw, mas masahol pa sa hayop. Nang maisip ko ito, wala na akong gana na lumabas, ngunit umuwi sa bahay na mabigat ang puso. Kahit na pinilit ako na maging “masunurin,” sa tuwing hinarap ko ang sama ng loob ng akong pamilya at ang mga kakaibang tingin ng mga taong nakapaligid sa akin, naramdaman ko na ang paniniwala sa Diyos ay napakasakit, napakahirap. Nang maisip ko ang katotohanan na mayroon pang pitong taon na nalalabi sa gawain ng Diyos, hinayaan ko sa aking puso at anuman ang aking ginawa, hindi ako nagmadali o nag-alala. Nagtrabaho ako nang mabuti araw-araw sa pagtupad ng aking tungkulin na para bang isa lang itong panibagong araw sa orasan. Ginawa ng uring ito ng negatibo at mapanghamong kondisyon na unti-unti kong hindi ipagpatuloy ang gawain ng Banal na Espiritu, at bagama’t gusto kong baguhin ang sarili kong kondisyon, hindi ko nagawa.
Isang araw, habang kumakain at umiinom ako ng salita ng Diyos, nakita ko ang Kanyang mga salita na nagsabing: “Nang unang ginampanan ng ilang mga tao ang kanilang tungkulin, sila ay punung-puno ng lakas, na para bang hindi ito mauubos. Nguni’t paanong nangyari na habang sila ay nagpapatuloy tila nawawala sa kanila ang lakas na iyon? Ang kanilang pagkatao noon at ang kanilang pagkatao ngayon ay kagaya ng dalawang magkaibang mga tao. Bakit sila nagbago? Ano ang dahilan? Ito ay dahil sa ang kanilang pananampalataya sa Diyos ay napunta sa maling daan bago ito nakarating sa tamang landas. Pinili nila ang maling landas. Mayroong isang bagay na nakatago sa loob ng kanilang unang paghahabol, at sa isang susing sandali ang bagay na iyon ay lumitaw. Ano ang nakatago? Isa itong pag-asam na nakalagak sa loob ng kanilang mga puso habang sila ay naniniwala sa Diyos, ang pag-asam na ang araw ng Diyos ay malapit nang dumating upang ang kanilang paghihirap ay magwakas na; ang pag-asam na magbabagong-anyo ang Diyos at na ang lahat ng kanilang pagdurusa ay magwawakas na” (“Yaong mga Nawala ang Gawain ng Banal na Espiritu ang Pinakananganganib” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Ginawa ng mga salita ng Diyos na hanapin ko ang ugat ng problema. Lumabas na mayroon akong nakatagong pag-asa sa aking mga gawain, umaasa na darating sa lalong madaling panahon ang araw ng Diyos at hindi na ako magdurusa, na magkakaroon ako ng magandang hantungan. Sa lahat ng oras, pinangingibabawan ng pag-asang ito ang aking mga gawain, at nang mapunta sa wala ang aking pag-asa, nagdusa ako at nabigo hanggang sa punto na ipinagkanulo ang Diyos, kahit ang pagtakas sa pamamagitan ng kamatayan ay sumasagi sa isip. Nang panahong iyon ko lang nakita na sumunod ako sa Diyos nang napakaraming taon, ngunit ang diwa nito ay hindi sinusundan ang landas ng katotohanan; palagi akong nakatuon sa araw ng Diyos, at nagsasagawa ako ng mga transaksiyon sa Kanya upang matamo ang Kanyang mga pagpapala. Kahit na noon wala akong magawa kundi ang manatili sa loob ng sambahayan ng Diyos at hindi Siya iwan, kung hindi ko maresolba ang karumihan sa aking kalooban, sa huli ay lalabanan at ipagkakanulo ko ang Diyos. Pagkatapos na makita ang aking mapanganib na kalagayan, sa loob ng aking puso ay tinanong ko ang Diyos: Ano ang maaari kong gawin upang tanggalin ang karumihan nang pag-asa sa araw na ito? Pagkatapos, muli kong binasa ang mga salita ng Diyos, na nagsabing: “Alam mo ba na sa pamamagitan ng paniniwala sa Diyos sa Tsina, na nakakaya ninyong pagdaanan ang ganitong mga pagdurusa at tamasahin ang gawain ng Diyos, ang mga banyaga ay talagang naiinggit sa inyong lahat? Ang mga inaasam ng mga banyaga ay ang mga ito: Gusto rin naming maranasan ang gawain ng Diyos, pagtitiisan namin ang anumang bagay para dito. Gusto rin naming makamtan ang katotohanan! Gusto rin naming magtamo ng ilang pagkakita, magtamo ng kaunting katayuan, nguni’t sa kasawiang-palad wala kami sa gayong kapaligiran. … Ang paggawang ganap sa grupong ito ng mga tao sa bansa ng malaking pulang dragon, ang pagpapabata sa kanila ng ganitong pagdurusa, ay masasabing ang pinakadakilang pagpaparangal sa Diyos. Sinabi na minsan: ‘Matagal na panahon Ko nang nadala ang Aking kaluwalhatian mula sa Israel papuntang Silanganan.’ Nauunawaan na ba ninyong lahat ngayon ang kahulugan ng pahayag na ito? Paano mo dapat lakaran ang landas na darating? Paano mo dapat habulin ang katotohanan? Kung hindi mo hinahabol ang katotohanan paano mo kung gayon makakamit ang gawain ng Banal na Espiritu? Sa sandaling mawala sa iyo ang gawa ng Banal na Espiritu, kung gayon ikaw ay malalagay nang husto sa panganib. Ang pagdurusa sa kasalukuyan ay walang kabuluhan. Alam mo ba kung ano ang gagawin nito para sa inyo?” (“Yaong mga Nawala ang Gawain ng Banal na Espiritu ang Pinakananganganib” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Mula sa mga salitang ito ng Diyos, nakikita ko na may dakilang kahulugan sa kakayanan ng mga taong magdusa, ngunit hindi ko matukoy kung ano ang talagang kahulugan ng pagdurusang iyon. Alam ko lang na kung makikita ko lang ang kahulugan ng pagdurusa magagawa kong tunay na baguhin ang aking kalagayan na umasa para sa araw ng Diyos. Ito ay isang landas patungo sa kapasyahan. Bagama’t hindi ko nauunawaan ang kahulugan ng pagdurusa sa panahong iyon, ang tanging bagay na magagawa ko ay tunay na hanapin ang katotohanan, hanapin nang higit pa ang katotohanan, dahil kung matamo ko lang ang katotohanan tunay kong mauunawaan ang kahulugan ng pagdurusa, at doon lang maaalis sa akin itong karumihan sa aking kalooban.
Parang pinabilis ang oras, kumurap ako at 2009 na agad. Lumipas na ang pitong taon na iyon, nang hindi ko namamalayan. Malayo ang aking narating at sa wakas ay naramdaman ko na ang pitong taon na iyon ay hindi ganoon katagal gaya ng naisip ko. Ang ilang taon na iyon, sa paghatol na ibinunyag sa mga salita ng Diyos, sa mga pagbubunyag ng mga pagsubok at kapinuhan ng Diyos, nakita ko ang tunay kong mukha. Nakita ko na ako ay lubusang isang anak ng malaking pulang dragon, dahil puno ako ng mga lason nito, tulad ng lason ng “Huwag kang bumangon nang maaga kung walang pakinabang, pakinabang ang nangunguna sa lahat ng bagay.” Ito ay klasikong pagpapakita ng anyo ng malaking pulang dragon. Sa ilalim ng pangingibabaw ng lason na ito, ang paniniwala ko sa Diyos ay upang pagpalain lamang. Ang ginugol ko para sa Diyos ay may hangganan ng oras, at ninais ko na magdusa nang kaunti at magtamo ng malalaking pagpapala. Upang alisin sa akin itong malakas na layon na maging pinagpala at transaksiyonal na saloobin sa aking kalooban, tinapos ng Diyos ang maraming pagsubok at kapinuhan sa akin. Pagkatapos lamang noon nadalisay ang karumihan sa aking paniniwala sa Diyos. At nakita ko sa loob ng mga pagbubunyag ng Diyos na puno ako ng tiwaling disposisyon ni Satanas. Ako ay mapagmataas, manlilinlang, madamot at kasuklam-suklam, walang ingat, at mahina ang loob. Ginawa nilang makita ko nang lalong mas malinaw ang sarili kong tunay na mga kulay, makita na ginawang tiwali ako nang napakalalim ni Satanas, na ako ay anak ng impiyerno. Na makakapaniwala ako sa Diyos at makakasunod sa Diyos sa oras na iyon ay tunay na Kanyang pagpapasigla at biyaya, at na matatanggap ko ang Kanyang paghatol at ang pagkastigo ay isang mas malaking pagpapala. Lumago ang pagpapasalamat ko sa Diyos, kumonti ang aking mga pangangailangan, lumago ang pagkamasunurin ko sa Kanya, at lumiit ang pag-ibig ko sa aking sarili. Hiniling ko lang na maitapon ko ang aking tiwaling, mala-satanas na disposisyon, na maging isang tao na tunay na sumusunod at sumasamba sa Diyos. Nakamit ang maliit na bungang ito pagkatapos ng sino ang may-alam kung gaano karami ang gawain ng Diyos, kabilang ang napakarami Niyang maingat na pagsisikap. Hanggang ngayon, dinaranas ang gawain ng Diyos, sa wakas ay naunawaan ko na ang pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan ay tunay na hindi madali. Ang Kanyang gawain ay napakapraktikal—ang Kanyang gawain ng pagbabago at pagliligtas sa sangkatauhan ay hindi kasing simple gaya ng iniisip ng tao. Kaya, hindi na ako tulad ng isang walang muwang na bata, umaasa lang na ang araw ng Diyos ay mabilis na darating, ngunit palagi kong nadarama na ang sarili kong katiwalian ay napakalalim, na sobrang kailangan ko ang pagliligtas ng Diyos at sobrang kailangan ang pagdanas ng Kanyang paghatol at pagkastigo, Kanyang mga pagsubok at kapinuhan. Dapat akong magtaglay ngayon ng kaunting konsensiya at katuwiran na dapat taglay ng normal na pagkatao, at dinaranas nang tama ang gawain ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan. Sa huli kapag maisasabuhay ko ang huwaran ng isang tunay na tao at tinatanggap ang galak ng Diyos, masisiyahan ang aking puso. Ngayon, kapag inaalala ko at iniisip kung ano ang ibinunyag ko sa aking sarili nang dumating sa akin ang pitong taon na pagsubok na iyon, naramdaman kong malaki ang utang na loob ko sa Diyos, na labis kong sinugatan ang Kanyang puso. Kung natapos ang gawain ng Diyos noong 2000, tiyak na ako ay naging target ng pagkawasak. Ang pitong taon na pagsubok ay tunay na pagpapaubaya at pagkahabag ng Diyos para sa akin, at bukod dito, ito ang pinakatunay at pinakatotoo na pagliligtas ng Diyos sa akin.
Sa sandaling nakalabas ako sa pitong taon na iyon at nagmuni ako sa mga salitang iyon mula sa Diyos na hindi ko dating nauunawaan: “Alam mo ba na sa pamamagitan ng paniniwala sa Diyos sa Tsina, na nakakaya ninyong pagdaanan ang ganitong mga pagdurusa at tamasahin ang gawain ng Diyos, ang mga banyaga ay talagang naiinggit sa inyong lahat? Ang mga inaasam ng mga banyaga ay ang mga ito: Gusto rin naming maranasan ang gawain ng Diyos, pagtitiisan namin ang anumang bagay para dito. Gusto rin naming makamtan ang katotohanan! Gusto rin naming magtamo ng ilang pagkakita, magtamo ng kaunting katayuan, nguni’t sa kasawiang-palad wala kami sa gayong kapaligiran. … Ang paggawang ganap sa grupong ito ng mga tao sa bansa ng malaking pulang dragon, ang pagpapabata sa kanila ng ganitong pagdurusa, ay masasabing ang pinakadakilang pagpaparangal sa Diyos. Sinabi na minsan: ‘Matagal na panahon Ko nang nadala ang Aking kaluwalhatian mula sa Israel papuntang Silanganan.’ Nauunawaan na ba ninyong lahat ngayon ang kahulugan ng pahayag na ito?” Nauunawaan ko nang kaunti ang kahulugan ng mga salitang ito; sa wakas ay nararamdaman ko na ang paghihirap ay tunay na makahulugan. Kahit na nagdusa ako habang dinaranas ang mga pagsubok na ito, pagkatapos lang ng pagdurusa ko nakita na ang natamo ko ay katangi-tangi, napakahalaga. Sa pagdanas ng mga pagsubok na ito, nakita ko ang makatwirang disposisyon ng Makapangyarihan at ang pagkamakapangyarihan at karunungan ng Diyos. Naunawaan ko ang kabaitan ng Diyos, at natikman ko ang malalim at mala-amang pag-ibig ng Diyos para sa Kanyang mga anak. Naranasan ko rin ang kapangyarihan at lakas sa Kanyang mga salita, at nakita ko ang katotohanan ng aking sariling katiwalian na dulot ni Satanas. Nakita ko ang mga paghihirap ng Diyos sa Kanyang gawain ng pagliligtas, na Siya ay banal at pinarangalan, at na ang mga tao ay masama at kasuklam-suklam. Naranasan ko rin kung paano lupigin at iligtas ng Diyos ang sangkatauhan upang dalhin sila sa tamang landas ng paniniwala sa Kanya. Kapag naiisip ko ito ngayon, kung hindi ginawa ng Diyos ang mahirap na gawaing ito sa akin ng sunud-sunod na pagsubok, posibleng hindi ako magkakaroon ng mga pagkaunawang ito. Malaki ang pakinabang ng mga paghihirap at kapinuhan para sa paglago ng mga tao sa kanilang buhay. Sa pamamagitan ng mga ito, matatamo ng mga tao ang pinakapraktikal at katangi-tanging bagay sa daan ng kanilang paniniwala sa Diyos—ang katotohanan. Pagkatapos na makita ang kahalagahan at kahulugan ng pagdurusa, hindi na ako nangangarap ng pagpasok sa kaharian na nakasakay sa isang sedan, ngunit handa ako na matatag na itapak ang aking mga paa sa lupa at danasin ang gawain ng Diyos, upang tunay na sikaping matamo ang katotohanan upang baguhin ang aking sarili.
Sa pagdanas ng ilang taon ng gawain ng Diyos, ngayon lang ako nagkaroon ng kaunting praktikal na pagkaunawa sa mga salitang ito mula sa Diyos: “Ang tunay na pananampalataya sa Diyos ay nangangahulugan ng pagdanas sa mga salita at gawain ng Diyos na batay sa isang paniniwala na ang Diyos ang may tangan ng kapangyarihan sa lahat ng bagay. Sa gayon ikaw ay mapapalaya mula sa iyong tiwaling disposisyon, makakatupad sa ninanasa ng Diyos at makakakilala sa Diyos. Tanging sa pamamagitan ng ganoong paglalakbay maaaring masabing ikaw ay naniniwala sa Diyos” (Paunang Salita sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Bago ko naranasan ang mga pagsubok na ito mula sa Diyos, puno ako ng isang malakas na layunin na maging pinagpala at isang transaksiyonal na pananaw. Kahit na alam ko sa prinsipyo kung paano ang maniwala sa Diyos at ano ang layunin ng paniniwala sa Diyos, nakatuon pa rin ako sa pagiging pinagpala lamang. Hindi ko binigyang-pansin ang katotohanan, hindi ko ginawang alisin sa aking sarili ang aking tiwaling disposisyon upang mapalugod ang kalooban ng Diyos, o pagkilala sa Diyos bilang layunin ng aking gawain. Sa oras na iyon ko lang naunawaan na nang nagkatawang-tao ang Diyos ang Kanyang pangunahing gawain ay lutasin ang layon ng sangkatauhan na maging pinagpala at ang kanilang transaksiyonal na saloobin. Ito ay dahil ang mga bagay na ito ang tunay na mga balakid sa pagitan ng tao at ng kanilang pagpasok sa tamang landas ng paniniwala sa Diyos. Kapag ang mga bagay na ito ay nataglay sa kalooban ng sangkatauhan, hindi na nila hahanapin ang katotohanan. Wala silang magiging tamang layunin sa kanilang gawain; tatahakin nila ang maling landas. Ito ay isang landas na hindi kinikilala ng Diyos. Ngayon, winasak ng gawain ng Diyos na pananakop at pagliligtas ang kuta ni Satanas sa aking kalooban. Sa wakas ay hindi na ako nababalisa, hindi na abala sa mga saloobin ng pagtatamo ng mga pagpapala o pagdurusa sa kapahamakan. Hindi ko na labis na hinahangad ang maluluhong pagnanasa, at hindi ko na tinatalakay ang mga kondisyon o gumagawa ng mga pangangailangan upang matakasan ang kapahamakan. Wala ang mga karumihang ito, ang pakiramdam ko ay mas magaan, mas malaya. Mahinahon at maayos kong mahahanap ang katotohanan. Ito ang bunga ng mga pagsubok at kapinuhan ng Makapangyarihang Diyos. Itong gawain ng Makapangyarihang Diyos na mga pagsubok at kapinuhan ang nagdala sa akin patungo sa tunay na landas ng paniniwala sa Diyos. Mula ngayon, anuman ang dami ng gawain ng mga pagsubok na gagawin ng Diyos, gaano man kasakit ang mga kapinuhan na aking pagdurusahan, susunod at tatanggapin ko, at tunay na daranasin ang mga ito. Hahanapin ko ang katotohanan mula sa mga ito, at kakamtin ang isang disposisyon na malaya mula sa katiwalian upang mapasaya ang kalooban ng Diyos, upang gantihan ang maraming taon na maingat na pagsisikap ng Diyos.
Malaman ang higit pa: Ano ang pananampalataya sa Diyos
Dahil lalong mas maraming salita ng Diyos ang ihinahayag (sa panahon na sila ay patuloy na ipinapadala sa iglesia, sipi pagkatapos ng sipi), parami nang parami rin ang aking nalalaman. Pagkatapos, hindi na ako nalugod sa pamamagitan lamang ng pagtamasa sa biyaya ng Diyos. Nang nakita ko ang “mga panganay na anak na lalaki” na binanggit sa Kanyang mga salita at nalaman na nagkakaloob ang Diyos ng mga dakilang pagpapala sa Kanyang mga panganay na anak na lalaki, hinangad kong maging isa, umaasa na sa hinaharap ay maghahari akong kasama ang Diyos. Sa ibang pagkakataon, nang makita ko sa Kanyang mga salita na malapit nang dumating ang Kanyang panahon, lalo kong naramdaman ang pangangailangan ng madaliang pagkilos, at naisip: huli na nang magsimula akong maniwala sa Diyos; hindi ko ba makakamit ang pagpapalang ito? Kailangan kong gumawa ng mas maraming pagsisikap dito. Kaya nang isaayos ng tahanan ng Diyos para sa akin na gumanap ng isang tungkulin, naging napakamaagap ako. Hindi ako natakot sa paghihirap. Nagpasya ako na talikuran ang lahat para sumunod sa Diyos upang magawa kong makamit ang pagpapala ng pagiging panganay na anak na lalaki. Kung ako ay magiging panganay na anak na lalaki, handa akong itapon ang anumang bagay, upang magbayad ng anumang presyo. Sa katotohanan, hindi kailanman tiyak na sinabi ng Diyos sa Kanyang mga salita na maaari tayong maging mga panganay na anak na lalaki. Ito ay dahil lamang sa tayo ay ambisyoso at may maluhong pagnanasa, naniwala tayo na dahil tinawag tayo ng Diyos na Kanyang “mga anak na lalaki” at na ngayon ay itinaas tayo, na tiyak na tayo ay magiging panganay. Ito ang kung paano ako naniwala na ako ay, likas na, naging isang panganay na anak na lalaki. Pagkatapos nakita ko ang mga salita ng Diyos na kalalabas lang na madalas binanggit ang “mga taga-serbisyo,” at lalong marami pa ang pagbanggit ng paghatol sa mga taga-serbisyo. Naisip ko sa sarili ko: Mapalad ako na sumusunod sa Makapangyarihang Diyos, kung hindi magiging taga-serbisyo ako. Nang mabasa ko ang tungkol sa mga pagpapala at pangako ng Diyos para sa mga panganay na anak na lalaki, naniwala ako na ang bahagi noon ay magiging akin. Nang mabasa ko ang Kanyang mga salita ng ginhawa at pangaral para sa Kanyang panganay, naramdaman ko rin na ang mga iyon ay sinalita sa akin. Mas lalo akong natuwa partikular nang makita ko ang sumusunod: “Ang matitinding sakuna ay tiyak na hindi babagsak sa Aking mga anak, Aking minamahal. Aalagaan Ko ang Aking mga anak bawat saglit at bawat sandali. Tiyak na hindi kayo magtitiis ng sakit at pagdurusa; sa halip, ito ay para sa kapakanan ng pagpeperpekto ng Aking mga anak at ng katuparan ng Aking salita sa kanila, upang maaaring makilala ninyo ang Aking pagka-makapangyarihan sa lahat, lalong lumago sa buhay, mas maagang balikatin ang mga pasanin para sa Akin, at italaga ang inyong buong sarili para sa kaganapan ng Aking plano ng pamamahala. Dapat kayong magalak at magsaya at magbunyi dahil dito. Ipapasa Ko sa inyo ang lahat, na tinutulutan kayong mamahala. Ilalagay Ko ito sa inyong mga kamay. Kung minamana ng isang anak na lalaki ang buong lupain ng kanyang ama, lalo pa ngang higit kayo, Aking mga panganay na anak? Talagang pinagpala kayo. Sa halip na nagdurusa mula sa matitinding sakuna, matatamasa ninyo ang walang-hanggang mga pagpapala. Anong luwalhati! Anong luwalhati!” (“Kabanata 68” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Naisip ko: Nanaginip ba ako? Ang nasabing mana mula sa langit ay bumaba sa akin? Hindi ako lubos na makapangahas na paniwalaan ito, ngunit natakot ako na sabihin ng aking mga kapatid na napakaliit ng aking pananampalataya, kaya hindi ako naglakas-loob na hindi ito paniwalaan.
Isang araw, nasasabik akong pumunta sa isang pulong upang lumahok, at nakita ko na pumunta ang dalawang pinuno sa iglesia. Nang nakikibahagi ako sa kanila, sinabi nilang sila ay mga taga-serbisyo. Pagkatapos na marinig ito, nagulat ako, at tinanong sila: “Kung kayo ay mga taga-serbisyo, hindi ba’t tayong lahat ay mga taga-serbisyo?” Sinabi nila ang katotohanan nang hindi nagpipigil: “Halos lahat tayo sa China ay mga taga-serbisyo.” Nanghina ang puso ko nang marinig na sabihin nila ito. Hindi maaari ito! Ito ba ang katotohanan? Ngunit nang nakita ko ang kanilang mabigat, nasasaktang hitsura at napakalungkot din ang mga mukha ng iba, hindi ko mapaniwalaan ito. Ngunit nagbago ang isip ko at naisip: Bilang mga pinuno, tinalikdan nila ang kanilang mga pamilya at trabaho, labis na nagdusa at nagbayad nang malaki para sa gawain ng Diyos. Medyo nagkulang ako kumpara sa kanila; kung sila ay mga taga-serbisyo, ano pa ang masasabi ko? Ang isang taga-serbisyo ay isang taga-serbisyo, kaya nang oras na iyon, hindi ako nakaramdam ng labis na panghihilakbot.
Pagkauwi ko, muli kong binasa ang salita ng Diyos at tiningnan kung ano ang sasabihin ng Diyos tungkol sa mga taga-serbisyo, at nakita ko ito: “Yaong mga gumagawa ng serbisyo para sa Akin, makinig! Makatatanggap kayo ng ilan sa Aking biyaya kapag gumagawa ng serbisyo para sa Akin. Iyan ay, malalaman ninyo sa loob ng ilang panahon ang tungkol sa Aking huling gawain at mga bagay na mangyayari sa hinaharap, pero lubusang hindi kayo masisiyahan diyan. Ito ang Aking biyaya. Kapag naging ganap na ang inyong serbisyo, umalis kaagad at huwag magtagal. Yaong Aking mga panganay na anak ay hindi dapat maging mapagmataas, pero maaari kayong magmalaki, dahil napagkalooban Ko na kayo ng walang katapusang mga pagpapala. Yaong mga puntirya sa mga pagwasak ay hindi dapat magdulot ng ligalig sa inyong mga sarili o makaramdam ng lungkot sa inyong hantungan; sinong gumawa sa iyo bilang inapo ni Satanas? Pagkatapos mong nagawa na ang iyong serbisyo para sa Akin, puwede kang bumalik muli sa walang hanggang hukay dahil wala ka ng gamit para sa Akin at sisimulan Kong pakitunguhan kayo ng Aking pagkastigo. Sa oras na sinisimulan Ko na ang Aking gawain hindi Ako kailanman tumitigil; maisasakatuparan kung ano ang Aking ginagawa at magtatagal kailanman kung ano ang Aking naisasakatuparan. Naaangkop ito sa Aking mga panganay ng anak, mga anak, sa Aking bayan, at gayon din ito sa inyo—walang hanggan ang Aking mga pagkastigo sa inyo” (“Kabanata 86” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Sa sandaling nabasa ko ang mga salitang ito dumanas ako ng isang sakit na hindi ko kailanman dating naramdaman. Mabilis kong isinara ang aklat ng mga salita ng Diyos at hindi naglakas-loob na tingnan ito muli. Sa isang sandali kaagad na namuo sa aking puso ang lahat ng pakiramdam ng kalungkutan, ng pagkalito, ng kawalang-kasiyahan. Naisip ko: Kahapon ako ay nasa duyan ng kaligayahan, ngunit ngayon itinulak ako palabas mula sa bahay ng Diyos. Kahapon ako ay anak ng Diyos, ngunit ngayon naging kaaway ako ng Diyos, supling ni Satanas. Kahapon, naghihintay sa akin ang walang hanggang mga pagpapala ng Diyos, ngunit ngayon ang napakalalim na hukay ang aking hantungan, at ako ay parurusahan nang walang hanggan. Kung hindi Niya ipagkakaloob ang mga pagpapala, hindi mahalaga, ngunit bakit kailangan pa rin Niya akong kastiguhin? Ano ang nagawa kong pagkakamali? Para saan ang lahat na ito? Hindi ako handang harapin ang katotohanang ito; hindi ko nagawang harapin ang ganitong uri ng katotohanan. Ipinikit ko ang aking mga mata at hindi na handang isipin pa ang tungkol dito. Lubos akong umasa na ito ay isa lang panaginip.
Mula noon, sa sandaling naisip ko ang sarili ko bilang isang taga-serbisyo, naramdaman ko ang isang hindi mailarawan na kirot sa aking puso, at hindi ako naglakas-loob na basahin muli ang mga salita ng Diyos. Ngunit napakatalino ng Diyos, at ang Kanyang salita na kumakastigo at nagbubunyag sa mga tao ay hindi lamang napalubog ng misteryo, ngunit mayroon ding mga propesiya ng kapahamakan sa hinaharap at pati na rin ang pananaw ng kaharian at mga katulad na bagay. Lahat ng bagay na ito ang gusto kong malaman, kaya hindi ko pa kayang talikuran ang Kanyang mga salita. Nang binabasa ang mga salita ng Diyos, paulit-ulit na tinusok ang aking puso ng Kanyang napakatalim na mga salita, at wala akong magawa kundi tanggapin ang Kanyang paghatol at pagkastigo. Naramdaman ko na ang makaharing galit ng paghatol ng Diyos ay palaging nasa akin. Bukod sa sakit, alam ko ang tunay na katotohanan ng pagiging tiwali ko dahil kay Satanas. Lumitaw na ako ay ang anak ng malaking pulang dragon, ang supling ni Satanas, at ang target ng pagkawasak. Sa kawalan ng pag-asa, hindi na ako naglakas-loob na sakim na umasa para sa anumang mga pagpapala, at handa akong tanggapin ang pagtatalaga ng Diyos na ako ay isang taga-serbisyo. Nang maramdaman ko na mailalagay ko ang puso ko sa pagiging isang taga-serbisyo, muli ay isinaayos ng Diyos ang isang kapaligiran na inilabas ang tiwaling disposisyon na nakatago sa akin. Isang araw nang nagbabasa ng mga salita ng Diyos, nakita ko: “Matapos Akong nakabalik na sa Sion, patuloy Akong pupurihin ng mga nasa daigdig gaya sa nakalipas. Nananatiling naghihintay ang mga tapat na taga-serbisyo para magbigay serbisyo sa Akin pero magwawakas na ang kanilang tungkulin. Ang pinakamainam na magagawa nila ay pag-isipang mabuti ang kalagayan ng Aking pagiging nasa daigdig. Sa panahong iyan uumpisahan Kong pababain ang sakuna sa mga magdurusa ng kalamidad, pero tulad ng[a] lahat na naniniwala na matuwid Akong Diyos, tiyak na hindi Ko parurusahan ang mga tapat na taga-serbisyo at tatanggap lang sila ng Aking biyaya” (“Kabanata 120” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pagkakita nito, lihim kong naisip sa sarili ko: Hindi ko na iisipin ang karapatan ng unang isinilang at hindi ko na hahangarin ang mga dakilang pagpapala. Ngayon ay ipagpapatuloy ko na lang ang pagiging tapat na taga-serbisyo. Ito na ngayon ang tangi kong gawain. Sa hinaharap, anuman ang isaayos ng sambahayan ng Diyos para gawin ko, gagawin ko ito nang matapat hangga’t makakaya ko. Hindi ko talaga muling pakakawalan ang pagkakataon na maging isang matapat na taga-serbisyo. Kung wala man lang akong kakayahang maging isang matapat na taga-serbisyo at ako ay isang simple lang na taga-serbisyo, matapos kong magawa ang aking serbisyo dapat akong bumalik sa napakalalim na hukay o sa lawa ng apoy at asupre. Sa kasong iyon para ano ang lahat ng ito? Kaya mas mabuting hindi na maniwala! Hindi ako naglakas-loob na ipahayag ang saloobin na ito sa sinuman, ngunit hindi ko matatakasan ang paghahanap mula sa mga mata ng Diyos. Gumamit ang Diyos ng mga salitang kasing talim ng mga espada upang tumagos sa aking puso at biyakin ang aking kaluluwa. Binasa ko ang mga salita ng Diyos na nagsasabi: “Walang makaaarok sa kalikasan ng tao liban sa Akin, at lahat sila ay nag-iisip na tapat sila sa Akin, hindi nalalaman na marumi ang kanilang katapatan. Sisirain ang mga tao ng mga karumihang ito dahil ang mga ito ay isang pakana ng malaking pulang dragon. Matagal nang panahong inilantad Ko ito; Ako ang makapangyarihan sa lahat na Diyos, at hindi Ko ba mauunawaan ang isang bagay na napakasimple? Kaya Kong tumagos sa iyong dugo at iyong laman para makita ang iyong mga layunin. Hindi mahirap para sa Akin na maarok ang kalikasan ng tao, pero nagsisikap ang mga taong maging nagmamarunong, iniisip na walang sinuman bukod sa kanilang mga sarili ang nakakaalam ng kanilang mga layunin. Hindi ba nila alam na ang makapangyarihan sa lahat na Diyos ay umiiral sa loob ng kalangitan at daigdig at lahat ng bagay?” (“Kabanata 118” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). “Nagkikimkim ng maliit na pag-asa ang karamihan sa mga tao ngayon, pero kapag ang pag-asang iyan ay nauwi sa kabiguan ayaw na nilang magpatuloy at humihiling na bumalik. Nasabi Ko na noon na hindi Ako nagpapanatili rito ninuman laban sa kanilang kalooban, pero maingat na mag-isip tungkol sa ano ang mga kahihinatnang magiging para sa iyo, at katunayan ito, hindi ito Ako na pinagbabantaan ka” (“Kabanata 118” ng Mga Pagbigkas ni Cristo sa Pasimula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Pagkatapos na mabasa ito, kumakabog ang aking puso. Naramdaman ko na tunay na nakikita ng Diyos ang bawat panig ng katauhan ng tao. Nag-iisip tayo ng isang bagay at alam ng Diyos; lihim nating itinatago ang maliit na pag-asa sa ating mga puso at naiinis ang Diyos; hindi Niya pinapayagan ito. Sa oras na iyon lamang ako nagkaroon ng kaunting puso ng paggalang para sa Diyos. Nagpasya ako na hindi na ako magsasagawa ng mga transaksiyon sa Diyos, ngunit matapat akong kikilos bilang isang taga-serbisyo at susundin ang Kanyang mga disenyo.
Nalaman ko na lamang sa ibang pagkakataon na ang aking karanasan sa tatlong buwan na ito ay ang pagsubok ng mga taga-serbisyo. Ito ay ang unang gawain na tinapos ng Diyos sa mga tao na isang pagsubok sa pamamagitan ng Kanyang mga salita. Pagkatapos sumailalim sa pagsubok ng mga taga-serbisyo, naunawaan ko na hindi lamang isang maawain at mapagmahal na Diyos ang Diyos, ngunit Siya ay isang makatwiran at makaharing Diyos na hindi pinapayagan ang mga pagkakasala ng sangkatauhan. Ang Kanyang mga salita ay may awtoridad at kapangyarihan, na walang magawa kundi ang lumikha ng isang puso ng takot sa tao. Alam ko rin na ang sangkatauhan ay likha ng Diyos, na dapat tayong maniwala sa Diyos at sambahin Siya. Ito ang kung ano ang tama at wasto. Wala nang kailangang dahilan, walang kondisyon, at dapat ay walang ambisyon o maluhong mga pagnanais. Kung naniniwala ang mga tao sa Diyos upang makakuha ng isang bagay mula sa Kanya, ang uring ito ng paniniwala ay pagsasamantala at pandaraya sa Kanya. Ito ay isang pagpapahayag ng kakulangan ng konsensiya at katwiran. Kahit naniniwala ang mga tao sa Diyos ngunit walang nakamit at sa kalaunan ay nakamit ang Kanyang kaparusahan, dapat silang maniwala sa Kanya. Dapat maniwala ang sangkatauhan at sumunod sa Diyos dahil Siya ay Diyos. Nakilala ko rin na ako mismo ay isang anak ng malaking pulang dragon, supling ni Satanas, at isa sa mga mapapahamak. Ang Diyos ay ang Panginoon ng lahat ng nilikha, at hindi mahalaga kung paano Niya ako tinatrato ito ay karapat-dapat. Lahat ng ito ay makatwiran, at dapat kong sundin ang Kanyang mga disenyo at pagsasaayos nang walang kondisyon. Hindi ko dapat subukan na mangatwiran sa Kanya, at higit pa ay hindi ko dapat na labanan Siya. Inaalala ang aking sariling kalokohan na ibinunyag sa pagsubok na ito, nakita ko na talagang kahiya-hiya ako, at na ako ay tunay na supling ni Satanas, mapagmataas at hindi makatwiran. Gusto ko lang makamit ang ilang mataas na katayuan, mga dakilang pagpapala, o kahit na maupo sa tabi ng Diyos at magharing kasama Niya, ngunit hindi ko man lang alam kung ano ako o kung ako ay karapat-dapat; ipinaglaban ko lang ito nang walang hiya at may kasakiman. Nang makita ko na hindi ko makakamtan ang mga pagpapala na aking inaasahan ngunit sa halip ay magdurusa ng kapahamakan, naisip ko na ipagkanulo ang Diyos. Ginawa nitong mga ganap na malinaw na pagpapakita na malinaw kong makita na ang aking layunin sa paniniwala sa Diyos ay upang pagpalain. Malinaw na sinusubukan kong magsagawa ng mga transaksiyon sa Diyos. Tunay na ako ay walang-kahihiyan, at ganap na nawala sa akin ang katwiran na dapat ay mayroon ang isang tao. Kung hindi dahil sa ganitong karunungan sa gawain ng Diyos—ginagamit ang pagsubok ng mga taga-serbisyo upang lupigin ako, upang sirain ang aking ambisyon na pagkakamit ng mga pagpapala—tatakbo pa rin ako sa maling landas ng paghahanap ng mga pagpapala. Posibleng hindi ako magkakaroon ng pag-unawa sa aking sariling tiwaling kakanyahan, at partikular na hindi ako magkakaroon ng masunuring pagtanggap sa paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos. Kung gayon, hindi kailanman sana ako nailigtas o naperpekto.
Matapos sumailalim sa pagsubok ng mga taga-serbisyo, akala ko ay hindi na ako naglakas-loob na maniwala sa Diyos at isakatuparan ang aking tungkulin upang makamit ang mga pagpapala, at akala ko ay hindi na ako naglakas-loob na gawin ang mga bagay na may layunin na magsagawa ng mga transaksiyon sa Diyos. Naramdaman ko na ang pagsasamantala at pandaraya sa Diyos sa paraang ito ay sobrang kasuklam-suklam. Ngunit kasabay nito, nagkaroon ako ng mababaw na pagkaunawa na ang paggamit ng Diyos ng pagsubok na ito upang iligtas ang sangkatauhan ay Kanyang mabuting layunin, at alam ko na walang bahagi Niya ang napopoot sa tao. Hindi nagbago ang Kanyang pag-ibig sa sangkatauhan magmula nang nilikha Niya ang mundo, kaya, sa aking puso, handa akong tahakin ang isang landas ng pagpapasaya at pagbabayad sa pag-ibig ng Diyos sa aking hinaharap na pananampalataya sa Kanya at pagsasakatuparan ng aking tungkulin. Gayunman, dahil sobrang nakabaon sa mga puso ng mga tao ang layunin na pagkakamit ng mga pagpapala at pagsasagawa ng mga transaksiyon sa Diyos, hindi posible na ganap na malutas ito sa pamamagitan ng pagdanas ng isa lang na pagsubok. Pagkalipas ng ilang panahon, magpapakitang muli mismo ang mga bagay na ito. Kaya, upang mas malalim at ganap na malupig at mailigtas tayo, nagsasagawa Siya ng ilang sunud-sunod na mga pagsubok sa atin—ang pagsubok ng mga panahon ng pagkastigo, ang pagsubok ng kamatayan, at ang pitong taon na pagsubok. Sa mga pagsubok na ito, ang pagsubok na pinagdusahan ko nang labis at pinakapinakinabangan ay ang pitong taon na pagsubok ng 1999.
Noong 1999, ako ay hinalal bilang isang pinuno ng iglesia. Nangyaring ito’y taon kung kailan ang ebanghelyo ng kaharian ay lubhang pinalawak, at kinailangan ng bahay ng Diyos na sikapin naming iligtas ang lahat ng may posibilidad na maligtas. Nang makita ko ang pagsasaayos na ito mula sa bahay ng Diyos, inakala ko na ang gawain ng Diyos ay matatapos sa 2000. Upang makakuha ng mas maraming kaluluwa at upang matamo ang isang mainam na hantungan para sa aking sarili kapag dumating ang oras, ginawa kong abala ang sarili ko sa mga gawain ng ebanghelyo mula umaga hanggang gabi. Tungkol sa buhay ng iglesia, nagpapakitang-tao lang ako at ginagawa ang mga bagay nang hindi taos sa puso. Kahit na natanto ko na ang aking mga layon ay mali, hindi ko lang makontrol ang aking pagnanais na matamo ang mga pagpapala. Sa panahon na iyon, medyo abala ako, at naramdaman ko na ang paggawa ng anuman bukod sa gawain ng ebanghelyo ay naantala ako, kahit na ang pagkain at pag-inom ng salita ng Diyos. Sa ganitong paraan ko isinubsob ang sarili ko sa matinding gawain, at bago ko nalaman ay tapos na ang taon. Pumili ang bahay ng Diyos ng isang lokal na tao upang tumulong sa gawain, kaya bumalik ako sa aking bayan.
Naisip ko na kapag tapos na ang gawain ng Diyos, tiyak na mangyayari ang malaking kapahamakan, kaya nang makabalik ako sa bahay, naghintay lang ako sa bahay araw-araw sa kalamidad, naghihintay para sa wakas ng gawain ng Diyos. Nang makita ko na papalapit na ang Spring Festival, lumabas ang mga sarili kong problema. Dati, upang maiwasan ang pagtatanong sa akin ng aking pamilya at mga kaibigan tungkol sa pagpapakasal, lagi kong sinasabi na magpapakasal ako sa tsaong 2000. Nang panahong iyon, inakala ko na ang gawain ng Diyos ay tiyak na magtatapos sa taong 2000, at tulad ng kasal, maaari lang akong manindigan hanggang 2000. Hindi ko inakala na ang 2000 ay darating nang mabilis—lahat sila ay darating para sa Spring Festival, at paano ako sasagot sa kanila sa panahong iyon? Tulad nang pag-aalala ko sa paksang ito, mayroong pagbabahagi mula sa pinuno ng iglesia na nagsasabi na kinakailangang sumailalim sa pitong taon na mga pagsubok. Matapos na marinig ang mensaheng ito, naramdaman kong niyanig ako at naligalig ang puso ko. Wala akong magawa kundi magsimulang mangatwiran sa Diyos: Ngayon, ni wala akong lugar para mabuhay kasama ang aking pamilya. Hindi nila ako pinapayagan na manatili sa bahay nang matagalan—kahit ang isang araw sa bahay na tulad nito ay mahirap. Isa pang pitong taon ang dadating sa akin—paano ito naging pamumuhay sa anumang paraan? O Diyos, nagmamakaawa ako sa Iyo na patayin Mo na ako. Hindi ko na gustong maperpekto Mo, hindi ko na talaga matagalan ang paghihirap na ito! Nang sumunod na araw, hindi ko pa rin matakasan ang aking kalungkutan. Naisip ko: Gayon pa man, pitong taon na ang nakalipas. Bukas ay panibagong araw—lalabas ako at aalisin ito sa aking isip. Sa sandaling makasakay ako sa bus, naramdaman ko ang Banal na Espiritu ay nasa kalooban ko na sinisisi ako: Sa panahon na kusang-loob mong hinahanap, binayaran mo ang iyong halaga, at sinabi na iibigin mo ang Diyos hanggang wakas, na hindi mo kailanman Siya iiwan, na titiisin mo ang anumang mga hirap at ibabahagi ang anumang kagalakan. Isa kang mapagkunwari na nililinlang ang sarili mo! Hinaharap ang paninisi ng Banal na Espiritu, wala akong magawa kundi yumuko. Totoo ito. Dati, nang matamasa ko ang biyaya ng Diyos, gumawa ako ng mga pangako sa Kanya, ngunit ngayon kapag may mga paghihirap at dapat akong magdusa, gusto kong bawiin ang aking salita. Kaya ang aking mga pangako ba’y mga kasinungalingan lamang? Binigyan ako ng Diyos ng sobrang pag-ibig, at ngayon nang makatagpo ako ng isang kapaligiran na hindi ganap na tulad ng ninanais ko nagkaroon ako ng napakalaking sama ng loob hanggang sa punto na gusto kong talikuran ang Diyos. Tunay na isa akong walang utang na loob na halimaw, mas masahol pa sa hayop. Nang maisip ko ito, wala na akong gana na lumabas, ngunit umuwi sa bahay na mabigat ang puso. Kahit na pinilit ako na maging “masunurin,” sa tuwing hinarap ko ang sama ng loob ng akong pamilya at ang mga kakaibang tingin ng mga taong nakapaligid sa akin, naramdaman ko na ang paniniwala sa Diyos ay napakasakit, napakahirap. Nang maisip ko ang katotohanan na mayroon pang pitong taon na nalalabi sa gawain ng Diyos, hinayaan ko sa aking puso at anuman ang aking ginawa, hindi ako nagmadali o nag-alala. Nagtrabaho ako nang mabuti araw-araw sa pagtupad ng aking tungkulin na para bang isa lang itong panibagong araw sa orasan. Ginawa ng uring ito ng negatibo at mapanghamong kondisyon na unti-unti kong hindi ipagpatuloy ang gawain ng Banal na Espiritu, at bagama’t gusto kong baguhin ang sarili kong kondisyon, hindi ko nagawa.
Isang araw, habang kumakain at umiinom ako ng salita ng Diyos, nakita ko ang Kanyang mga salita na nagsabing: “Nang unang ginampanan ng ilang mga tao ang kanilang tungkulin, sila ay punung-puno ng lakas, na para bang hindi ito mauubos. Nguni’t paanong nangyari na habang sila ay nagpapatuloy tila nawawala sa kanila ang lakas na iyon? Ang kanilang pagkatao noon at ang kanilang pagkatao ngayon ay kagaya ng dalawang magkaibang mga tao. Bakit sila nagbago? Ano ang dahilan? Ito ay dahil sa ang kanilang pananampalataya sa Diyos ay napunta sa maling daan bago ito nakarating sa tamang landas. Pinili nila ang maling landas. Mayroong isang bagay na nakatago sa loob ng kanilang unang paghahabol, at sa isang susing sandali ang bagay na iyon ay lumitaw. Ano ang nakatago? Isa itong pag-asam na nakalagak sa loob ng kanilang mga puso habang sila ay naniniwala sa Diyos, ang pag-asam na ang araw ng Diyos ay malapit nang dumating upang ang kanilang paghihirap ay magwakas na; ang pag-asam na magbabagong-anyo ang Diyos at na ang lahat ng kanilang pagdurusa ay magwawakas na” (“Yaong mga Nawala ang Gawain ng Banal na Espiritu ang Pinakananganganib” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Ginawa ng mga salita ng Diyos na hanapin ko ang ugat ng problema. Lumabas na mayroon akong nakatagong pag-asa sa aking mga gawain, umaasa na darating sa lalong madaling panahon ang araw ng Diyos at hindi na ako magdurusa, na magkakaroon ako ng magandang hantungan. Sa lahat ng oras, pinangingibabawan ng pag-asang ito ang aking mga gawain, at nang mapunta sa wala ang aking pag-asa, nagdusa ako at nabigo hanggang sa punto na ipinagkanulo ang Diyos, kahit ang pagtakas sa pamamagitan ng kamatayan ay sumasagi sa isip. Nang panahong iyon ko lang nakita na sumunod ako sa Diyos nang napakaraming taon, ngunit ang diwa nito ay hindi sinusundan ang landas ng katotohanan; palagi akong nakatuon sa araw ng Diyos, at nagsasagawa ako ng mga transaksiyon sa Kanya upang matamo ang Kanyang mga pagpapala. Kahit na noon wala akong magawa kundi ang manatili sa loob ng sambahayan ng Diyos at hindi Siya iwan, kung hindi ko maresolba ang karumihan sa aking kalooban, sa huli ay lalabanan at ipagkakanulo ko ang Diyos. Pagkatapos na makita ang aking mapanganib na kalagayan, sa loob ng aking puso ay tinanong ko ang Diyos: Ano ang maaari kong gawin upang tanggalin ang karumihan nang pag-asa sa araw na ito? Pagkatapos, muli kong binasa ang mga salita ng Diyos, na nagsabing: “Alam mo ba na sa pamamagitan ng paniniwala sa Diyos sa Tsina, na nakakaya ninyong pagdaanan ang ganitong mga pagdurusa at tamasahin ang gawain ng Diyos, ang mga banyaga ay talagang naiinggit sa inyong lahat? Ang mga inaasam ng mga banyaga ay ang mga ito: Gusto rin naming maranasan ang gawain ng Diyos, pagtitiisan namin ang anumang bagay para dito. Gusto rin naming makamtan ang katotohanan! Gusto rin naming magtamo ng ilang pagkakita, magtamo ng kaunting katayuan, nguni’t sa kasawiang-palad wala kami sa gayong kapaligiran. … Ang paggawang ganap sa grupong ito ng mga tao sa bansa ng malaking pulang dragon, ang pagpapabata sa kanila ng ganitong pagdurusa, ay masasabing ang pinakadakilang pagpaparangal sa Diyos. Sinabi na minsan: ‘Matagal na panahon Ko nang nadala ang Aking kaluwalhatian mula sa Israel papuntang Silanganan.’ Nauunawaan na ba ninyong lahat ngayon ang kahulugan ng pahayag na ito? Paano mo dapat lakaran ang landas na darating? Paano mo dapat habulin ang katotohanan? Kung hindi mo hinahabol ang katotohanan paano mo kung gayon makakamit ang gawain ng Banal na Espiritu? Sa sandaling mawala sa iyo ang gawa ng Banal na Espiritu, kung gayon ikaw ay malalagay nang husto sa panganib. Ang pagdurusa sa kasalukuyan ay walang kabuluhan. Alam mo ba kung ano ang gagawin nito para sa inyo?” (“Yaong mga Nawala ang Gawain ng Banal na Espiritu ang Pinakananganganib” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo). Mula sa mga salitang ito ng Diyos, nakikita ko na may dakilang kahulugan sa kakayanan ng mga taong magdusa, ngunit hindi ko matukoy kung ano ang talagang kahulugan ng pagdurusang iyon. Alam ko lang na kung makikita ko lang ang kahulugan ng pagdurusa magagawa kong tunay na baguhin ang aking kalagayan na umasa para sa araw ng Diyos. Ito ay isang landas patungo sa kapasyahan. Bagama’t hindi ko nauunawaan ang kahulugan ng pagdurusa sa panahong iyon, ang tanging bagay na magagawa ko ay tunay na hanapin ang katotohanan, hanapin nang higit pa ang katotohanan, dahil kung matamo ko lang ang katotohanan tunay kong mauunawaan ang kahulugan ng pagdurusa, at doon lang maaalis sa akin itong karumihan sa aking kalooban.
Parang pinabilis ang oras, kumurap ako at 2009 na agad. Lumipas na ang pitong taon na iyon, nang hindi ko namamalayan. Malayo ang aking narating at sa wakas ay naramdaman ko na ang pitong taon na iyon ay hindi ganoon katagal gaya ng naisip ko. Ang ilang taon na iyon, sa paghatol na ibinunyag sa mga salita ng Diyos, sa mga pagbubunyag ng mga pagsubok at kapinuhan ng Diyos, nakita ko ang tunay kong mukha. Nakita ko na ako ay lubusang isang anak ng malaking pulang dragon, dahil puno ako ng mga lason nito, tulad ng lason ng “Huwag kang bumangon nang maaga kung walang pakinabang, pakinabang ang nangunguna sa lahat ng bagay.” Ito ay klasikong pagpapakita ng anyo ng malaking pulang dragon. Sa ilalim ng pangingibabaw ng lason na ito, ang paniniwala ko sa Diyos ay upang pagpalain lamang. Ang ginugol ko para sa Diyos ay may hangganan ng oras, at ninais ko na magdusa nang kaunti at magtamo ng malalaking pagpapala. Upang alisin sa akin itong malakas na layon na maging pinagpala at transaksiyonal na saloobin sa aking kalooban, tinapos ng Diyos ang maraming pagsubok at kapinuhan sa akin. Pagkatapos lamang noon nadalisay ang karumihan sa aking paniniwala sa Diyos. At nakita ko sa loob ng mga pagbubunyag ng Diyos na puno ako ng tiwaling disposisyon ni Satanas. Ako ay mapagmataas, manlilinlang, madamot at kasuklam-suklam, walang ingat, at mahina ang loob. Ginawa nilang makita ko nang lalong mas malinaw ang sarili kong tunay na mga kulay, makita na ginawang tiwali ako nang napakalalim ni Satanas, na ako ay anak ng impiyerno. Na makakapaniwala ako sa Diyos at makakasunod sa Diyos sa oras na iyon ay tunay na Kanyang pagpapasigla at biyaya, at na matatanggap ko ang Kanyang paghatol at ang pagkastigo ay isang mas malaking pagpapala. Lumago ang pagpapasalamat ko sa Diyos, kumonti ang aking mga pangangailangan, lumago ang pagkamasunurin ko sa Kanya, at lumiit ang pag-ibig ko sa aking sarili. Hiniling ko lang na maitapon ko ang aking tiwaling, mala-satanas na disposisyon, na maging isang tao na tunay na sumusunod at sumasamba sa Diyos. Nakamit ang maliit na bungang ito pagkatapos ng sino ang may-alam kung gaano karami ang gawain ng Diyos, kabilang ang napakarami Niyang maingat na pagsisikap. Hanggang ngayon, dinaranas ang gawain ng Diyos, sa wakas ay naunawaan ko na ang pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan ay tunay na hindi madali. Ang Kanyang gawain ay napakapraktikal—ang Kanyang gawain ng pagbabago at pagliligtas sa sangkatauhan ay hindi kasing simple gaya ng iniisip ng tao. Kaya, hindi na ako tulad ng isang walang muwang na bata, umaasa lang na ang araw ng Diyos ay mabilis na darating, ngunit palagi kong nadarama na ang sarili kong katiwalian ay napakalalim, na sobrang kailangan ko ang pagliligtas ng Diyos at sobrang kailangan ang pagdanas ng Kanyang paghatol at pagkastigo, Kanyang mga pagsubok at kapinuhan. Dapat akong magtaglay ngayon ng kaunting konsensiya at katuwiran na dapat taglay ng normal na pagkatao, at dinaranas nang tama ang gawain ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan. Sa huli kapag maisasabuhay ko ang huwaran ng isang tunay na tao at tinatanggap ang galak ng Diyos, masisiyahan ang aking puso. Ngayon, kapag inaalala ko at iniisip kung ano ang ibinunyag ko sa aking sarili nang dumating sa akin ang pitong taon na pagsubok na iyon, naramdaman kong malaki ang utang na loob ko sa Diyos, na labis kong sinugatan ang Kanyang puso. Kung natapos ang gawain ng Diyos noong 2000, tiyak na ako ay naging target ng pagkawasak. Ang pitong taon na pagsubok ay tunay na pagpapaubaya at pagkahabag ng Diyos para sa akin, at bukod dito, ito ang pinakatunay at pinakatotoo na pagliligtas ng Diyos sa akin.
Sa sandaling nakalabas ako sa pitong taon na iyon at nagmuni ako sa mga salitang iyon mula sa Diyos na hindi ko dating nauunawaan: “Alam mo ba na sa pamamagitan ng paniniwala sa Diyos sa Tsina, na nakakaya ninyong pagdaanan ang ganitong mga pagdurusa at tamasahin ang gawain ng Diyos, ang mga banyaga ay talagang naiinggit sa inyong lahat? Ang mga inaasam ng mga banyaga ay ang mga ito: Gusto rin naming maranasan ang gawain ng Diyos, pagtitiisan namin ang anumang bagay para dito. Gusto rin naming makamtan ang katotohanan! Gusto rin naming magtamo ng ilang pagkakita, magtamo ng kaunting katayuan, nguni’t sa kasawiang-palad wala kami sa gayong kapaligiran. … Ang paggawang ganap sa grupong ito ng mga tao sa bansa ng malaking pulang dragon, ang pagpapabata sa kanila ng ganitong pagdurusa, ay masasabing ang pinakadakilang pagpaparangal sa Diyos. Sinabi na minsan: ‘Matagal na panahon Ko nang nadala ang Aking kaluwalhatian mula sa Israel papuntang Silanganan.’ Nauunawaan na ba ninyong lahat ngayon ang kahulugan ng pahayag na ito?” Nauunawaan ko nang kaunti ang kahulugan ng mga salitang ito; sa wakas ay nararamdaman ko na ang paghihirap ay tunay na makahulugan. Kahit na nagdusa ako habang dinaranas ang mga pagsubok na ito, pagkatapos lang ng pagdurusa ko nakita na ang natamo ko ay katangi-tangi, napakahalaga. Sa pagdanas ng mga pagsubok na ito, nakita ko ang makatwirang disposisyon ng Makapangyarihan at ang pagkamakapangyarihan at karunungan ng Diyos. Naunawaan ko ang kabaitan ng Diyos, at natikman ko ang malalim at mala-amang pag-ibig ng Diyos para sa Kanyang mga anak. Naranasan ko rin ang kapangyarihan at lakas sa Kanyang mga salita, at nakita ko ang katotohanan ng aking sariling katiwalian na dulot ni Satanas. Nakita ko ang mga paghihirap ng Diyos sa Kanyang gawain ng pagliligtas, na Siya ay banal at pinarangalan, at na ang mga tao ay masama at kasuklam-suklam. Naranasan ko rin kung paano lupigin at iligtas ng Diyos ang sangkatauhan upang dalhin sila sa tamang landas ng paniniwala sa Kanya. Kapag naiisip ko ito ngayon, kung hindi ginawa ng Diyos ang mahirap na gawaing ito sa akin ng sunud-sunod na pagsubok, posibleng hindi ako magkakaroon ng mga pagkaunawang ito. Malaki ang pakinabang ng mga paghihirap at kapinuhan para sa paglago ng mga tao sa kanilang buhay. Sa pamamagitan ng mga ito, matatamo ng mga tao ang pinakapraktikal at katangi-tanging bagay sa daan ng kanilang paniniwala sa Diyos—ang katotohanan. Pagkatapos na makita ang kahalagahan at kahulugan ng pagdurusa, hindi na ako nangangarap ng pagpasok sa kaharian na nakasakay sa isang sedan, ngunit handa ako na matatag na itapak ang aking mga paa sa lupa at danasin ang gawain ng Diyos, upang tunay na sikaping matamo ang katotohanan upang baguhin ang aking sarili.
Sa pagdanas ng ilang taon ng gawain ng Diyos, ngayon lang ako nagkaroon ng kaunting praktikal na pagkaunawa sa mga salitang ito mula sa Diyos: “Ang tunay na pananampalataya sa Diyos ay nangangahulugan ng pagdanas sa mga salita at gawain ng Diyos na batay sa isang paniniwala na ang Diyos ang may tangan ng kapangyarihan sa lahat ng bagay. Sa gayon ikaw ay mapapalaya mula sa iyong tiwaling disposisyon, makakatupad sa ninanasa ng Diyos at makakakilala sa Diyos. Tanging sa pamamagitan ng ganoong paglalakbay maaaring masabing ikaw ay naniniwala sa Diyos” (Paunang Salita sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Bago ko naranasan ang mga pagsubok na ito mula sa Diyos, puno ako ng isang malakas na layunin na maging pinagpala at isang transaksiyonal na pananaw. Kahit na alam ko sa prinsipyo kung paano ang maniwala sa Diyos at ano ang layunin ng paniniwala sa Diyos, nakatuon pa rin ako sa pagiging pinagpala lamang. Hindi ko binigyang-pansin ang katotohanan, hindi ko ginawang alisin sa aking sarili ang aking tiwaling disposisyon upang mapalugod ang kalooban ng Diyos, o pagkilala sa Diyos bilang layunin ng aking gawain. Sa oras na iyon ko lang naunawaan na nang nagkatawang-tao ang Diyos ang Kanyang pangunahing gawain ay lutasin ang layon ng sangkatauhan na maging pinagpala at ang kanilang transaksiyonal na saloobin. Ito ay dahil ang mga bagay na ito ang tunay na mga balakid sa pagitan ng tao at ng kanilang pagpasok sa tamang landas ng paniniwala sa Diyos. Kapag ang mga bagay na ito ay nataglay sa kalooban ng sangkatauhan, hindi na nila hahanapin ang katotohanan. Wala silang magiging tamang layunin sa kanilang gawain; tatahakin nila ang maling landas. Ito ay isang landas na hindi kinikilala ng Diyos. Ngayon, winasak ng gawain ng Diyos na pananakop at pagliligtas ang kuta ni Satanas sa aking kalooban. Sa wakas ay hindi na ako nababalisa, hindi na abala sa mga saloobin ng pagtatamo ng mga pagpapala o pagdurusa sa kapahamakan. Hindi ko na labis na hinahangad ang maluluhong pagnanasa, at hindi ko na tinatalakay ang mga kondisyon o gumagawa ng mga pangangailangan upang matakasan ang kapahamakan. Wala ang mga karumihang ito, ang pakiramdam ko ay mas magaan, mas malaya. Mahinahon at maayos kong mahahanap ang katotohanan. Ito ang bunga ng mga pagsubok at kapinuhan ng Makapangyarihang Diyos. Itong gawain ng Makapangyarihang Diyos na mga pagsubok at kapinuhan ang nagdala sa akin patungo sa tunay na landas ng paniniwala sa Diyos. Mula ngayon, anuman ang dami ng gawain ng mga pagsubok na gagawin ng Diyos, gaano man kasakit ang mga kapinuhan na aking pagdurusahan, susunod at tatanggapin ko, at tunay na daranasin ang mga ito. Hahanapin ko ang katotohanan mula sa mga ito, at kakamtin ang isang disposisyon na malaya mula sa katiwalian upang mapasaya ang kalooban ng Diyos, upang gantihan ang maraming taon na maingat na pagsisikap ng Diyos.
Malaman ang higit pa: Ano ang pananampalataya sa Diyos
