Kidlat ng Silanganan | Ang Tao ay Maliligtas Lamang sa Gitna ng Pamamahala ng Diyos
Ang bawat isa ay nararamdaman na ang pamamahala ng Diyos ay kakaiba, dahil sa palagay ng tao na ang pamamahala ng Diyos ay ganap na hindi nauugnay sa tao. Palagay nila na itong pamamahala ay ang gawa ng Diyos nang mag-isa, ay sariling tungkulin ng Diyos, at sa gayon ang sangkatauhan ay walang malasakit sa pamamahala ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang pagliligtas ng sangkatauhan ay naging malabo at magulo, at ngayon ay walang iba kundi walang laman na retorika. Kahit na sumusunod ang tao sa Diyos upang maligtas at makapasok sa magandang patutunguhan, ang tao ay walang pag-aalala para sa kung paano nagagawa ng Diyos ang Kanyang gawa. Ang tao ay walang pagpapahalaga sa kung ano ang mga plano ng Diyos na gawin at ang bahagi na dapat niyang gawin upang mailigtas. Gaano iyon Kalunus-lunos! Ang pagliligtas ng tao ay hindi mapaghiwalay sa pamamahala ng Diyos, mas lalong hindi ito maaaring ihiwalay mula sa plano ng Diyos. Gayon man hindi iniisip ng tao ang pamamahala ng Diyos, at gayon ay mas lalong lumalayo mula sa Diyos. Dahil dito, ang dumadaming bilang ng mga tao ay nagiging mga tagasunod ng Diyos na hindi alam ang mga bagay na mayroong malapit na kaugnayan sa pagliligtas ng tao tulad ng kung ano ang paglikha, kung ano ang paniniwala sa Diyos, kung paano sumamba sa Diyos, at iba pa. Sa puntong ito, sa gayon, kailangan nating magkaroon ng pag-talakay patungkol sa pamamahala ng Diyos, upang ang bawat tagasunod ay malinaw na malaman ang kahalagahan ng pagsunod sa Diyos at paniniwala sa Kanya. Maaari rin silang pumili ng landas na dapat nilang lakaran nang mas tumpak, sa halip ng pagsunod lamang sa Diyos upang makakuha ng mga biyaya, o maiwasan ang sakuna, o maging matagumpay.
Kahit na ang pamamahala ng Diyos ay mukhang malalim sa tao, ito ay hindi kayang maunawaan ng tao, dahil ang lahat ng gawa ng Diyos ay konektado sa Kanyang pamamahala, may kaugnayan sa gawain ng pagliligtas ng sangkatauhan, at patungkol sa buhay, pamumuhay, at patutunguhan ng sangkatauhan. Ang gawain na ginagawa ng Diyos sa mga at sa tao ay, maaari itong sabihing, napaka-praktikal at makahulugan. Maaari itong makita ng tao, maranasan ng tao, at malayo sa teorya lamang. Kung hindi kayang matanggap ng tao ang lahat ng gawain ng Diyos, kung gayon ano ang kahalagahan ng gawaing ito? At paano ang nasabing pamamahala ay hahantong sa pagligtas ng tao? Karamihan sa mga taong sumusunod sa Diyos ay nababahala lamang sa kung paano makukuha ang mga pagpapala o umiwas sa mga sakuna. Sa pagbanggit ng gawa at pamamahala ng Diyos, sila ay tumahimik at nawalan ng lahat ng interes. Sila ay naniniwala na ang kaalaman tulad ng nakakapagod na mga katanungan ay hindi magpapaganda ng kanilang buhay o magiging anumang pakinabang, at kaya kahit na mayroon silang narinig na mga mensahe tungkol sa pamamahala ng Diyos, itinuring nila itong kaswal. At hindi nila nakikita ang mga ito bilang mahalaga na matatanggap, mas lalong hindi nila tatanggapin ito bilang bahagi ng kanilang mga buhay. Ang ganitong mga tao ay may isang napaka-payak na layunin sa pagsunod sa Diyos: upang makakuha ng mga pagpapala, at sila ay sobrang tamad tumugon sa anumang bagay na hindi kaugnay ng layunin na ito. Para sa kanila, ang paniniwala sa Diyos upang makakuha ng mga pagpapala ay ang pinaka lehitimong layunin at ang pinaka mahalaga sa kanilang pananampalataya. Sila ay hindi nababagabag ng anumang bagay na hindi makakamit ang layunin na ito. Iyan ang kalagayan ng karamihan sa mga naniniwala sa Diyos ngayon. Ang kanilang layunin at pagganyak ay mukhang lehitimo, dahil kasabay ay ang paniniwala sa Diyos, sila ay gumasta din sa Diyos, inialay ang kanilang mga sarili sa Diyos, at isinagawa ang kanilang tungkulin. Isinuko nila ang kanilang kabataan, tinalikuran ang pamilya at karera, at gumugol pa ng ilang taon upang maging abala na malayo sa tahanan. Para sa kapakanan ng kanilang minimithing layunin, binago nila ang kanilang mga interes, binago ang kanilang mga pananaw sa buhay, at binago pa rin ang direksyon na kanilang hinahanap, ngunit hindi nila magawang baguhin ang layunin ng kanilang paniniwala sa Diyos. Hinahabol nila ang tungkol sa pamamahala ng kanilang sariling mga mithiin; gaano man kalayo ang daan, at gaano man karaming mga pagsubok at balakid na naghihintay sa daan, nanatili silang pumanig sa kanilang mga baril at nananatiling walang takot sa kamatayan. Anong kapangyarihan ang mayroon sila upang magpatuloy na ialay ang kanilang sarili sa ganitong paraan? Ito ba ang kanilang konsiyensiya? Ito ba ang kanilang dakila at marangal na katangian? Ito ba ang kanilang matibay na hangad na makipaglaban sa puwersa ng kasamaan hanggang sa katapusan? Ito ba ang kanilang pananampalataya kung saan sila ay nagpapatotoo sa Diyos nang hindi naghahanap ng kabayaran? Iyon ba ay kanilang katapatan kung saan handa nilang isuko ang lahat upang makamit ang kalooban ng Diyos? O ito ba ang kanilang espiritu ng debosyon kung saan sila’y palaging tumatalikod sa pansariling labis na pangangailangan? Para sa mga tao na hindi kailanman kinilala ang gawain ng pamamahala ng Diyos upang mabigay nang higit ay, bilang kapayakan, isang nakakamanghang himala! Para sa ngayon, huwag nating talakayin kung gaano karami ang ibinigay ng mga taong ito. Ang kanilang pag-uugali, gayunpaman, ay lubos na karapat-dapat sa ating pagsusuri. Bukod sa mga benepisyo na malapit ang kaugnayan sa kanila, mayroon bang maaaring ibang dahilan para sa mga tao na ito na hindi kailanman naunawaan ang Diyos na magbigay nang labis sa Kanya? Dito, natuklasan natin ang nakaraang hindi natukoy na problema: Ang relasyon ng tao sa Diyos ay isang tanging hubad na pansariling interes. Ito ay ang relasyon sa pagitan ng tagatanggap at tagabigay ng mga pagpapala. Upang maging malinaw, ito ay tulad ng relasyon sa pagitan ng manggagawa at amo. Ang manggagawa ay gumagawa lamang upang tumanggap ng gantimpala na ipinagkaloob ng amo. Sa isang relasyon tulad nito, walang pagmamahal, isang ugnayan lamang; walang nagmamahal at minamahal, kawanggawa at awa lamang; walang pag-unawa, pagbibitiw at panlilinlang lamang; walang pagpapalagayang-loob, isa lamang malaking agwat na hindi maaaring pagdugtungin. Kapag ang mga bagay ay umabot sa puntong ito, sino ang makakayang baliktarin ang nasabing kalakaran? At gaano karaming mga tao ang may kakayahang tunay na maunawaan kung gaano naging kadesperado ang relasyong ito? Naniniwala Ako na kapag ang mga tao ay nalulong sa kanilang mga sariling kagalakan nang pagiging pinagpala, walang sinuman ang makakapag-isip kung gaano nakakahiya at hindi magandang tingnan ang ganoong nasabing relasyon sa Diyos.
Ang pinaka nakakalungkot na bagay tungkol sa paniniwala ng sangkatauhan sa Diyos ay ang tao ay nagsasagawa ng kanyang sariling pamamahala sa gitna ng gawain ng Diyos at walang pag-intindi sa pamamahala ng Diyos. Ang pinakamalaking kabiguan ng tao ay naroon sa kung paano, sabay ng paghahanap na sumuko sa Diyos at sambahin Siya, ang tao ay bumubuo ng kanyang sariling minimithing paroroonan at nagbibilang kung paano makakatanggap ng dakilang pagpapala at ang pinakamagandang paroroonan. Kahit na naunawaan ng mga tao kung paano kalunos-lunos, lios ng pagkapoot, at kaawa-awa ang mga ito, gaano karami ang naroon na handang iabandona ang kanilang mga mithiin at pagnanais? At sino ang makakapagpahinto sa kanilang sariling mga hakbang at ihinto ang pag-isip lamang sa kanilang mga sarili? Kinakailangan ng Diyos ang mga makikipagtulungan nang lubos sa Kanya at gaganap sa Kanyang pamamahala. Kinakailangan Niya ang mga maglalaan ng kanilang isipan at katawan sa trabaho ng Kanyang pamamahala upang sumunod sa Kanya; hindi Niya kailangan ng mga taong maglalabas ng kanilang mga kamay at magmamakaawa sa Kanya araw-araw, mas lalo nang hindi Niya kailangan ng mga nagbibigay nang kaunti at naghihintay ng kabayaran bilang pabor. Kinamumuhian ng Diyos ang mga taong gumagawa ng maliit na kontribusyon at matapos ay mananatili sa kanilang nakamtan. Kinamumuhian Niya ang mga taong walang pakialam na galit sa gawa ng Kanyang pamamahala at nais lamang na pag-usapan ang tungkol sa pagtungo sa langit at makamit ang mga pagpapala. Siya ay may labis na pagka-suklam sa mga nagsasamantala ng pagkakataon na dulot ng Kanyang gawa sa pagliligtas sa sangkatauhan. Iyon ay dahil ang mga tao ay hindi kailanman nagmamalasakit sa kung ano ang mga nais na makamit ng Diyos at makamtan gamit ang mga gawa ng Kanyang pamamahala. Sila ay nababahala lamang sa kung paano nila maaaring gamitin ang pagkakataong ibinigay ng gawa ng Diyos upang makakuha ng pagpapala. Sila ay walang malasakit sa puso ng Diyos, na ganap na abala sa kanilang mga sariling hinaharap at kapalaran. Sa mga galit sa gawa ng pamamahala ng Diyos at wala man lamang kahit kaunting interes kung paano inililigtas ng Diyos ang sangkatauhan at sa Kanyang kalooban, ay gumagawa lamang sa kanilang pansariling pagnanais na hiwalay sa gawa ng pamamahala ng Diyos. Ang kanilang asal ay hindi tanda ng Diyos, hindi pinahintulutan ng Diyos, mas lalong hindi binibigyang pagpayag ng Diyos.
Gaano karaming nilalang ang naroong namumuhay at nagpaparami sa malawak na kalawakan ng sansinukob, paulit-ulit na sumusunod sa batas ng buhay, tumutugon sa patuloy na panuntunan. Sa mga yumaon dinadala nila ang kanilang mga istorya ng buhay, at yaong mga nabubuhay ay umuulit sa parehong trahedya ng kasaysayan ng mga namatay. At kaya hindi mapigil ng sangkatauhan na magtanong sa kanyang sarili: Bakit tayo nabubuhay? At bakit kailangan natin na mamatay? Sino ang namamahala sa mundong ito? At sino ang lumikha nitong sangkatauhan? Ang sangkatauhan ba ay tunay na nilikha ng Inang Kalikasan? Ang sangkatauhan ba ang tunay na namamahala sa kanyang sariling kapalaran? … Sa libo-libong taon nagtatanong ang sangkatauhan ng mga katanungang ito, nang paulit-ulit. Sa kasamaang palad, habang mas nahumaling ang sangkatauhan sa mga katanungan na ito, mas higit ang pagka-uhaw niyang paunlarin ang siyensya. Ang siyensya ay nag-aalok ng panandaliang kasiyahan at pansamantalang saya ng laman, ngunit ito ay malayo sa sapat na pagpapalaya sa pag-iisa, kalungkutan, at bahagyang pagkatago sa takot ng sangkatauhan at walang tulong na mula sa loob ng kanyang kaluluwa. Ginagamit lamang ng sangkatauhan ang kaalaman sa agham na maaaring makita ng naturang mga mata at maaaring maunawaan ng utak upang mamanhid ang kanyang puso. Ngunit ang nasabing siyentipikong kaalaman ay hindi makakapigil sa sangkatauhan sa pagsaliksik ng mga misteryo. Hindi alam ng sangkatauhan kung sino ang Soberanya sa lahat ng mga bagay sa sansinukob, mas lalong hindi niya alam ang simula at hinaharap ng sangkatauhan. Ang sangkatauhan ay namumuhay lamang, nang sapilitan, sa gitna ng batas na ito. Walang maaaring makatakas dito at walang maaaring magbago dito, para sa lahat ng bagay at sa kalangitan ay mayroon lamang Isa na walang hanggan tungo sa walang hanggan na namamalakad sa soberanya sa lahat ng bagay. Siya ang Iisa na hindi kailanman nakita ng tao, ang Isa na hindi kailanman nakilala ng sangkatauhan, na sa kanyang pagkabuhay ay hindi kailanman pinaniwalaan ng sangkatauhan, ngunit Siya ang Iisa na bumuga ng hininga sa mga ninuno ng sangkatauhan at nagbigay ng buhay sa sangkatauhan. Siya ang Isa na nagtustos at bumusog sa sangkatauhan para sa kanyang pag-iral, at gumagabay sa sangkatauhan hanggang sa kasalukuyang panahon. Higit pa rito, Siya at Siya lamang ang inaasahan ng sangkatauhan para sa kaligtasan ng kanyang buhay. Siya ang may soberanya sa lahat ng bagay at nangangasiwa sa lahat ng nilalang na may buhay sa ilalim ng sansinukob. Siya ang namumuno sa apat na panahon, at Siya ang tumatawag sa hangin, hamog na nagyelo, niyebe, at ulan. Siya ang nagbibigay ng sikat ng araw sa sangkatauhan at nagdudulot sa pagdating ng gabi. Siya ang naglatag ng langit at lupa, na nagbibigay sa tao ng mga kabundukan, mga lawa at ilog at ang lahat ng mga nabubuhay sa loob nila. Ang Kanyang gawa ay nasa lahat ng dako, ang Kanyang kapangyarihan ay nasa lahat ng dako, ang Kanyang karunungan ay sa lahat ng dako, at ang Kanyang awtoridad ay nasa lahat ng dako. Ang bawat isa sa mga batas at patakarang ito ay naglalarawan ng Kanyang gawa, at ang bawat isa sa kanila ay naglalahad ng Kanyang karunungan at awtoridad. Sino ang maaaring magpa-alpas sa kanilang sarili mula sa Kanyang kapangyarihan? At sino ang maaaring itanggi ang kanilang sarili mula sa Kanyang mga disenyo? Ang lahat ng mga bagay ay umiiral sa ilalim ng Kanyang titig, at higit pa rito, ang lahat ng mga bagay ay namumuhay sa ilalim ng Kanyang soberanya. Ang Kanyang gawa at ang Kanyang kapangyarihan ay pumipilit sa sangkatauhan na kilalanin ang katotohanan na Siya ay tunay na umiiral at humahawak ng soberanya sa lahat ng bagay. Walang iba pang bagay bukod sa Kanya ang maaaring mag-utos sa sansinukob, mas lalong hindi makakapaglaan nang walang-humpay sa sangkatauhang ito. Hindi alintana kung ikaw ay makakakilala sa gawa ng Diyos, at kung ikaw man ay naniniwala sa pag-iral ng Diyos o hindi, walang duda na ang iyong kapalaran ay nakasalalay sa ordinasyon ng Diyos, at walang duda na ang Diyos ay palaging panghahawak na soberanya sa lahat ng mga bagay. Ang Kanyang pag-iral at awtoridad ay hindi batay sa kung sila ba ay nakikilala at nauunawaan ng tao o hindi. Siya lamang ang nakakaalam sa nakaraan ng tao, kasalukuyan at hinaharap, at Siya lamang ang maaaring tumukoy sa kapalaran ng sangkatauhan. Hindi alintana kung ikaw ay may kakayahang tanggapin ang katotohanang ito, hindi magtatagal bago masaksihan ng sangkatauhan ang lahat ng ito sa sarili nilang mga mata, at ito ang katotohanan na malapit nang ipadama ng Diyos. Ang sangkatauhan ay nabubuhay at namamatay sa ilalim ng mga mata ng Diyos. Nabubuhay ang sangkatauhan para sa pamamahala ng Diyos, at kapag ang kanyang mga mata ay pumikit sa huling sandali, ito rin ay para sa mismong parehong pamamahala. Muling paulit-ulit, ang tao ay dumarating at umaalis, tutungo at babalik. Nang walang eksepsyon, lahat nang ito ay bahagi ng soberanya at mga disenyo ng Diyos. Ang pamamahala ng Diyos ay palaging pasulong at hindi kailanman tumigil. Ipapaalam Niya sa sangkatauhan ang Kanyang pag-iral, pagtitiwalain sa Kanyang soberanya, ipapakita ang Kanyang gawa, at babalik sa Kanyang kaharian. Ito ang Kanyang plano, at ang gawa na Kanyang isinagawa sa libo-libong taon.
Nagsimula ang gawain ng pamamahala ng Diyos sa paglikha ng daigdig, at ang tao ay ang buod ng gawa na ito. Ang paglikha ng Diyos sa lahat ng mga bagay, maaaring sabihin, ay para sa kapakanan ng tao. Dahil ang gawain ng Kanyang pamamahala ay umaabot sa libu-libong taon, at hindi ipinatupad sa puwang ng ilang minuto o segundo, o kahit isang kisap mata, o higit sa isa o dalawang taon, kailangan Niyang likhain ang mga bagay na kailangan para sa kaligtasan ng tao, tulad ng araw, buwan, lahat ng uri ng mga nilalang na nabubuhay, at pagkain at isang buhay na kapaligiran para sa sangkatauhan. Ito ang simula ng pamamahala ng Diyos.
Matapos nito, ipinasa ng Diyos ang sangkatauhan kay Satanas, ang tao ay namuhay sa ilalim ng sakop ni Satanas, at ito ay unti-unting nagtungo sa gawa ng Diyos sa unang kapanahunan: ang kuwento ng Kapanahunan ng Kautusan…. Sa ilang libong taon ng Kapanahuan ng Kautusan, ang sangkatauhan ay nasanay sa patnubay ng Kapanahunan ng Kautusan, at sila ay nagsimulang magwalang-bahala, at dahan-dahang lumisan sa pangangalaga ng Diyos. At sa gayon, kasabay sa pamamalagi sa kautusan, sumamba rin sila sa mga diyus-diyusan at gumawa ng masasamang gawain. Sila ay walang pag-iingat ni Jehovah, at isinasabuhay lamang ang kanilang mga buhay sa harap ng altar ng templo. Sa katunayan, matagal na silang iniwan ng gawa ng Diyos, at kahit na nanatili ang mga Israelita sa batas, at binibigkas ang pangalan ni Jehovah, at buong ipinagmamalaki na naniniwala na sila lamang ang mga tao ni Jehovah at ang mga pinili ni Jehovah, ang kaluwalhatian ng Diyos ay tahimik silang inabandona….
Nang ginawa ng Diyos ang Kanyang gawa, tahimik Niyang linilisan ang isang lugar habang marahan Niyang sinisimulan ang Kanyang gawa sa iba. Ito ay tila hindi kapani-paniwala sa mga tao, na naging manhid. Laging pinapahalagan ng mga tao ang luma at isinasaalang-ala ang bago, napopoot sa mga hindi kilalang bagay, o tinitingnan ito bilang istorbo. At kaya, kahit anong bagong gawa ang ipatupad ng Diyos, mula sa simula hanggang sa katapusan, tao ang huling nakakaalam nito kaysa sa lahat ng mga bagay.
Ganito lagi ang pangyayari, matapos ng gawa ni Jehovah sa Kapanahunan ng Kautusan, sinimulan ng Diyos ang Kanyang bagong gawa sa ikalawang yugto: nagkatawang-tao, naging katawang-tao mula sampu, dalawampung taon, at sinasabi at ginagawa ang Kanyang gawa sa mga nananampalataya. Bagkus walang eksepsyon, walang nakaka-alam, at tanging ilang bilang na mga tao ang kumikilala na Siya ay Diyos na nagkatawang-tao matapos na ang Panginoong Jesus ay ipinako sa krus at muling nabuhay. Nakalilito, mayroong nagpakitang isang nagngangalang Pablo, na itinakda ang kanyang sarili sa mortal na alitan sa Diyos. Kahit matapos siyang hinagupit at naging apostol, hindi nagbago ang tunay na kalikasan ni Pablo, at siya ay nagsulat ng maraming mga epistula. Sa kasamaang palad, ang mga sumunod na henerasyon ay ginamit ang kanyang mga epistula bilang mga salita ng Diyos upang tangkilikin, hanggang ang mga ito ay nakasama sa Bagong Tipan at hinalubilo bilang mga salitang binabanggit ng Diyos. Ito ay tunay na malaking kahihiyan simula ng pagdating ng Banal na Kasulatan. At hindi nga ba ang pagkakamaling ito ay nangyari dahil sa kamangmangan ng tao? Lingid sa kanilang kaalaman na, sa mga talaan ng gawa ng Diyos sa Panahon ng Biyaya, ang mga epistula o espirituwal na kasulatan ng tao ay payak na hindi dapat naroon upang ipagbalat-kayo ang gawain at mga salita ng Diyos. Ngunit hindi ito ang punto, kaya’t bumalik tayo sa ating orihinal na paksa. Sa sandaling ang pangalawang yugto ng gawa ng Diyos ay naging ganap—matapos ng pag-pako sa krus—ang gawa ng Diyos sa pagbawi sa tao mula sa kasalanan (na ang ibig sabihin, pagbawi ng tao mula sa mga kamay ni Satanas) ay natupad. At sa gayon, mula sa sandaling iyon at susunod pa, kailangan lamang tanggapin ng sangkatauhan ang Panginoong Jesus bilang Tagapagligtas para sa kanyang mga kasalanan upang mapatawad. Sa pagbigkas lamang, ang mga kasalanan ng tao ay hindi na hadlang sa kanyang pagkamit ng kaligtasan at sa pagtungo sa harap ng Diyos at hindi na batayan kung saan inakusahan ni Satanas ang tao. Iyon ay dahil ang Diyos Mismo ay nagsagawa ng aktwal na gawain, nagkaroon ng pagkakahawig at nakaranas ng makasalanang katawang-tao, at ang Diyos Mismo ang naging alay sa kasalanan. Sa ganitong paraan, ang tao ay bumaba mula sa krus, na tinutubos at inililigtas dahil sa katawang-tao ng Diyos, ang kahawig nitong makasalanang katawang-tao. At kaya, matapos na mabihag ni Satanas, ang tao ay nagkaroon ng isang hakbang papalapit sa pagtanggap ng kaligtasan sa harap ng Diyos. Sabihin pa, ang yugtong ito ay isang hakbang na gawa ng pamamahala ng Diyos mula sa Kapanahunan ng Kautusan, at isang mas malalim na antas kaysa sa Kapanahunan ng Kautusan.
Ganito ang pamamahala ng Diyos: upang ibigay ang sangkatauhan kay Satanas—isang sangkatauhan na hindi kilala kung ano ang Diyos, kung ano ang Tagapaglikha, kung paano sambahin ang Diyos, at kung bakit kinakailangan pasakop sa Diyos—at magbigay ng malayang kapangyarihan laban sa katiwalian ni Satanas. Bawat hakbang, binabawi ng Diyos pagkatapos ang tao mula sa mga kamay ni Satanas, hanggang ang tao ay ganap na sumasamba sa Diyos at itinataboy si Satanas. Ito ang pamamahala ng Diyos. Ang lahat ng ito ay tila isang gawa-gawang kuwento; at tila nakalilito. Pakiramdam ng mga tao na ito ay tila isang gawa-gawang kuwento, at iyon ay dahil wala silang suspetsa kung ano ang nangyari sa tao sa nakalipas na ilang libong taon, mas lalo nang hindi nila alam kung gaano karaming kuwento ang nangyari sa paglawak ng sansinukob na ito. At karagdagan dito, iyon ay dahil hindi nila pinapahalagahan ang mas kahanga-hanga, mas nakapagbibigay-takot na mundo na umiiral nang wala ang materyal na mundo, ngunit kung saan pinipigilan sila ng kanilang mortal na mata na upang makakita. Para bang ito ay hindi maunawaan ng tao, at iyon ay dahil ang tao ay walang pag-unawa sa kahalagahan ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan at kahalagahan sa mga gawain ng pamamahala ng Diyos, at hindi nauunawaan kung paano ninanais ng Diyos na maging ang sangkatauhan sa huli. Ito ba ay sangkatauhan na katulad kila Adan at Eba, na di-masuhulan ni Satanas? Hindi! Ang pamamahala ng Diyos ay upang makamtan ang isang pangkat ng mga tao na sumasamba sa Diyos at napasasakop sa Kanya. Ang sangkatauhang ito ay sinira ni Satanas, ngunit hindi na tinitignan si Satanas bilang kanyang ama; nakikilala niya ang pangit na mukha ni Satanas, at itinataboy ito, at nagtutungo sa harap ng Diyos upang tanggapin ang Kanyang paghatol at pagpaparusa. Alam niya kung ano ang pangit, at kung paano ito paghahambingin sa kung ano ang banal, at kinikilala niya ang kadakilaan ng Diyos at ang kasamaan ni Satanas. Ang sangkatauhan tulad ng mga ito ay hindi na naglilingkod kay Satanas, o sumasamba kay Satanas, o nagdadambana kay Satanas. Iyon ay dahil ang mga ito ay ang pangkat ng mga tao na tunay na nakamit ng Diyos. Ito ang kahalagahan ng pamamahala ng Diyos sa sangkatauhan. Sa panahon ng gawa ng pamamahala ng Diyos sa panahon na ito, ang sangkatauhan ay ang layunin ng paninira ni Satanas, at kasabay nito ay ang layunin ng pagligtas ng Diyos, pati na rin ang bunga na pinaglalabanan ng Diyos at ni Satanas. Kasabay ng pagsasakatuparan ng Kanyang gawain, unti-unting binabawi ng Diyos ang tao mula sa mga kamay ni Satanas, at upang ang tao ay mapalapit sa Diyos….
At pagkatapos ay dumating ang Panahon ng Kaharian, na siyang mas praktikal na yugto ng gawa at ngunit siya ring pinakamahirap matanggap ng tao. Iyon ay dahil sa kung ang tao ay mas malapit sa Diyos, mas malapit ang tungkod ng Diyos sa tao, at mas malinaw na makikita ang mukha ng Diyos sa harapan ng tao. Kasunod ng pagtubos ng sangkatauhan, ang tao ay opisyal na bumalik sa pamilya ng Diyos. Akala ng tao na ngayon na ang oras ng kasiyahan, ngunit siya ay nasa ilalim ng isang buong-paglusob ng Diyos kung saan ang mga katulad nito ay hindi pa nakikita ng sinuman. Bilang resulta, ito ay isang pagbinyag na dapat “ikasiya” ang bayan ng Diyos. Sa ilalim ng nasabing pagtrato, ang mga tao ay walang pagpipilian kung hindi huminto at isipin ang kanilang mga sarili, Ako ang tupa, na nawala nang maraming taon, na pinaggugulan ng Diyos nang labis upang maibalik, ngunit bakit ganito ako ituring ng Diyos? Ito ba ang paraan ng Diyos ng pagtawa sa akin, at pagsiwalat sa akin? ... Matapos ang ilang taon, ang tao ay nabugbog ng panahon, dinanas ang paghihirap ng pagpipino at pagpaparusa. Kahit naiwala ng tao ang “kaluwalhatian” at “pag-iibigan” ng panahong nakalipas, walang malay niyang naunawaan ang katotohanan ng pagiging isang tao, at nagkaroon ng pagpapahalaga sa ilang taon na debosyon ng Diyos sa pagligtas ng sangkatauhan. Ang tao ay marahang nagsimulang masuklam sa kanyang sariling kalupitan. Sinimulan niyang kamuhian ang kanyang kabangisan, at lahat ng hindi pag-uunawa sa Diyos, at ang wala sa katwirang kahilingan na ginawa niya sa Kanya. Hindi maibabalik ang oras; ang mga nakaraang kaganapan ay magiging malungkot na alaala ng tao, at ang mga salita at pag-ibig ng Diyos ay magiging puwersang magdadala sa bagong buhay ng tao. Ang mga sugat ng tao ay humihilom araw-araw, ang kanyang kalakasan ay nanunumbalik, at siya ay tumatayo at tumitingin sa mukha ng Makapangyarihan sa lahat ... upang matuklasan lamang na Siya ay palaging nasa aking tabi, at ang Kanyang ngiti at ang Kanyang magandang mukha ay nakakapag-pasigla pa rin. Ang Kanyang puso ay nagtataglay pa rin ng pag-aalala para sa sangkatauhan na Kanyang nilikha, at ang Kanyang mga kamay ay mainit pa rin at makapangyarihan tulad ng simula. Ito ay tila ang tao ay bumalik sa Hardin ng Eden, ngunit sa oras na ito ang tao ay hindi na nakikinig sa mga pang-aakit ng ahas, hindi na tatalikod palayo mula sa harap ni Jehovah. Ang tao ay lumuluhod sa harapan ng Diyos, tumitingala sa nakangiting mukha ng Diyos, at inaalok ang kanyang pinaka-mahalagang sakripisyo—Oh! Aking Panginoon, aking Diyos!
Ang pag-ibig at habag ng Diyos ay ikinakalat ang bawat at kada detalye ng Kanyang gawain sa pamamahala, at hindi alintana ng kung magagawang maunawaan ng tao ang mga magagandang intensyon ng Diyos, Siya ay wala pa ring kapaguran sa paggawa ng gawain na ninanais Niyang tapusin. Walang pagsasaalang-alang kung gaano karami ang nauunawaan ng tao sa pamamahala ng Diyos, ang mga pakinabang at tulong ng gawain na ginawa ng Diyos ay maaaring pahalagahan ng bawat-isa. Marahil, ngayon, hindi mo pa nadama ang alinman sa pag-ibig o buhay na ibinigay ng Diyos, ngunit hangga’t hindi mo iniiwan ang Diyos, at hindi susuko sa iyong pagpapasiya upang hanapin ang katotohanan, sa gayon palaging magkakaroon ng araw na kung saan isisiwalat sa iyo ang ngiti ng Diyos. Dahil ang layunin ng gawain ng pamamahala ng Diyos ay upang mabawi ang sangkatauhan na nasa ilalim ng pagsakop ni Satanas, hindi iiwan ang sangkatauhan na sinira ni Satanas at lumalaban sa Diyos.
Ipinahayag noong Setyembre 23, 2005
Mula sa “Mga Pagbigkas ni Cristo sa mga Huling Araw(Mga Seleksyon)”
Rekomendasyon:
