Kidlat ng Silanganan | Ang tinig ng Diyos | Ang Ikalabinlimang Pagbigkas
Ang tao ay nilalang na walang sariling kaalaman. Gayon man, kahit na hindi niya kilala ang sarili niya, kilala niya ang lahat ng tao gaya ng kanyang pagkakilala sa kanyang palad, kahit na ang lahat ng ibang tao ay “nakapasa” at nakatanggap ng kanyang pagsang-ayon bago sila gumawa o magsalita ng kahit ano pa man, at dahil dito tila sinukat niya ang iba hanggang sa kanilang katayuan ng pag-iisip. Lahat ng mga tao ay ganito. Ang tao ay pumasok na ngayon sa Kapanahunan ng Kaharian, ngunit ang kanyang kalikasan ay nananatiling walang pagbabago. Siya ay gumagawa pa rin tulad ng ginagawa Ko sa harap Ko, ngunit sa Aking likuran, nag-uumpisa na siyang gawin ang kanyang pansariling natatanging “kalakalan.” Kapag ito ay natapos na at siya ay lumapit sa Akin muli, gayunman, siya ay mistulang ibang tao na tila may mapangahas na kahinahunan, may anyong mapagtimpi, panatag ang pulso. Hindi ba’t ito ang ganap na patunay kung bakit ang tao ay kasuklam-suklam? Ilan ang mga taong nagsusuot ng dalawang mukha na ganap na magkaiba, isa sa Aking harapan at isa naman sa Aking likuran? Ilan sa kanila ang tila mga korderong bagong panganak sa Aking harapan ngunit sa Aking likuran ay nagiging mandaragit na tigre, at saka nagiging tila mga maliliit na ibong lilipad-lipad nang masaya sa mga burol? Ilan ang mga nagpapakita ng layon at pagtatalaga ng Aking harapan? Ilan ang mga lumalapit sa Akin na hinahanap ang Aking mga salita nang may pagkauhaw at pananabik, ngunit sa Aking likuran ay kinasusuyaan at itinatanggi nila, na tila ang Aking mga salita ay abala sa kanila? Sa napakaraming beses, na nakita Ko ang sangkatauhang ginawang masama ng Aking kaaway, nawalan na Ako ng pag-asa sa sangkatauhan. Napakaraming beses, Ko nang nakikitang lumapit ang tao sa akin na luhaan upang humingi ng tawad, ngunit dahil sa kanyang kawalan ng paggalang sa sarili, ang kanyang hindi na magbabago pang katigasan ng ulo, isinara Ko ang Aking mga mata sa kanyang mga gawi sa galit, kahit pa ang kanyang puso ay wagas at ang kanyang mga tangka ay tapat. Napakaraming beses, Ko nang nakita na ang tao ay may kakayahang magtiwala sa pakikipagtulungan sa Akin, at kung paano, sa Aking harapan, siya ay tila nakahimlay sa loob ng Aking yakap, nilalasap ang init ng Aking yakap. Napakaraming beses, na nakikita ang kawalan ng malay, kasiglahan, at kagandahan ng Aking piniling mga tao, sa Aking puso, lagi Akong nasisiyahan sa mga bagay na ito. Ang mga tao ay hindi alam kung paano matutuwa sa kanilang itinakdang mga pagpapala sa Aking mga kamay, dahil hindi nila alam ang tunay na kahulugan ng pagpapala o paghihirap. Sa ganitong kadahilanan, ang sangkatauhan ay malayo sa pagiging wagas sa kanilang pagdulog sa Akin. Kung walang tinatawag na kinabukasan, sino sa inyo ang tatayo sa Aking harapan na kasing-puti ng pinaspas na niyebe, tulad ng walang-dungis na lantay na jade? Tiyak na ang pag-ibig ninyo sa Akin ay hindi maipagpapalit sa masarap na pagkain, o magarang mga kasuotan, o isang mataas na katungkulan na may kaakit-akit na kabayaran? O kaya ba itong ipalit sa pagmamahal na inukol sa iyo ng iba? Tunay nga, na ang pinagdadaan na pagsubok ng tao ay hindi magdudulot ng paglisan ng kanyang pag-ibig sa Akin? Tunay nga, ang pagdurusa at kapighatian ay hindi magdudulot sa kanya ng reklamo laban sa Aking inihanda? Walang sinumang tao ang lubos na nalugod sa espadang taglay ng Aking bibig: Alam lamang niya ang mababaw na kahulugan nito nang hindi tunay na inaalam ang mas malalim. Kung ang mga taong nilalang ay tunay na makikita ang talim ng Aking espada, sila ay magsisitakbo na parang mga daga sa kanilang mga lungga. Dahil sa kanilang pagkamanhid, ang mga tao ay walang naiintindihan sa tunay na kahulugan ng Aking mga salita, at sila ay walang makikitang bakas kung gaano kahusay ang Aking mga salita, o kung gaano ang kalikasan ng kanilang pagkatao ng nahahayag, at kung gaano kahigit sa kanilang mga katiwalian ang nakatanggap ng paghatol, na napapaloob sa mga salitang iyon. Sa kadahilanang ito, ayon sa kanilang hilaw na kaisipan tungkol sa Aking mga salita, karamihan ng tao ay may maligamgam at hindi mapagkakatiwalaang saloobin.
Sa loob ng kaharian, hindi lamang ang mga isyung pagbigkas ang galing sa Aking bibig, kundi ang Aking mga paa rin ay naglalakad nang may makaseremonyal saan mang dako ng lupa. Sa ganitong paraan, Ako ay nagtagumpay laban sa lahat ng marumi at karumaldumal na mga lugar, nang sa gayon, hindi lamang ang langit ang nagbabago, kundi pati ang mundo ay nasa proseso ng pagbabago, sa nalalapit na hinaharap, ito ay papanariwain. Sa buong kalawakan, lahat ay nagiging bago ayon sa ningning ng Aking kaluwalhatian, naglalahad ng kagiliw-giliw na anyo na bibihag sa damdamin at mag-aangat sa espiritu na tila ito ay namamarati sa langit sa kabilang dako pa ng kalangitan, na nabuo sa isip ng tao, hindi nabahiran ni Satanas, at malaya sa pagsalakay ng mga kaaway mula sa labas. Sa taas ng kalawakan, ang hindi mabilang na mga bituin ay kukunin ang kanilang nakatakdang lugar ayon sa Aking kautusan, ikikislap ang kanilang liwanag sa buong kalawakan sa mga oras ng kadiliman. Wala ni isang nilalang ang maglalakas-loob na mag-isip ng kasutilan, datapwa’t, ayon sa substansya ng Aking utos pangangasiwa, ang buong sansinukob ay nasa hustong ayos at perpektong kalagayan: Walang kaguluhan ang nangyari kailanman, ni hindi nasira ang pagkakaisa ng buong kalawakan kailanman. Ako ay gumagawa ng mga paglipad na lukso sa ibabaw ng mga bituin, at kapag pinakikislap ng araw ang mga sinag nito, pinapawi Ko ang kanilang init mula sa langit, magpapadala ng mga higanteng mala-bulak na niyebe na sinlaki ng balahibo ng gansa na lumulutang pababa mula sa Aking mga kamay. Ngunit kapag binago ko ang Aking isip, lahat ng niyebe ay matutunaw patungo sa ilog. Sa isang iglap, ang tagsibol ay darating saan man sa ilalim ng kalangitan, at ang luntiang esmeralda ay babaguhin ang anyo ng buong lupain sa ibabaw ng mundo. Sa Aking paggala sa taas ng kalawakan, at kaagad, ang mundo ay mababalot ng sukdulang itim na kadiliman nang dahil sa Aking hugis: Walang paabiso, ang “gabi” ay dumating na, at ang buong mundo ay sobrang dilim na hindi maaaninag kahit pa ang kamay na iunat sa harap ng mukha. Sa pagkupas ng liwanag, ang sangkatauhan ay sasamantalahin ang pagkakataon na makisali sa labis na galit sa magkaayong pagwasak, mang-aagaw, at mandarambong sa isa’t isa. Ang mga nasyon sa mundo, babagsak sa magulong pagkawatak-watak, pumasok sa katayuang maputik na kaguluhan, hanggang sa umabot sila sa puntong walang katubusan. Ang mga tao ay nakikipagbuno sa kirot ng paghihirap, umuungol at dumadaing sa kalagitnaan ng pagdurusa, iiyak ng kaawa-awang panaghoy, upang humiling na maibalik muli ang liwanag sa kanilang kalagitnaan at upang matapos na ang mga araw ng kadiliman at ibalik ang sigla na gaya ng dati. Ngunit Akin nang iniwan ang sangkatauhan sa isang pitik ng Aking mga manggas, hindi na muling maaawa sa kanya, sa mga kasalanan ng mundo: Matagal Ko nang kinayamutan at itinakwil ang mga tao ng buong mundo, ipinikit ang Aking mga mata sa mga kalagayan ng mundo, iniwas ang Aking mukha sa bawat galaw ng tao, ang kanyang bawat kilos, at tinigilang matuwa sa kanyang pagsilang at kamusmusan. Ako ay pumasok na sa panibagong hangarin na baguhin ang mundo, upang itong bagong mundo ay makatuklas ng panibagong pagsilang nang nasa oras at hindi na muli pang lulubog. Sa gitna ng katauhan, ilang dayong mga bayan ang naghihintay na itama Ko sila, ilang kamalian Ko pa ba ang kailangan upang Ako ay dumating bilang tao upang pigilang mangyari ang mga ito, gaano kadami ang alikabok na Aking wawalisin, ilang kahiwagaan ang Aking ipapakita: Lahat ng katauhan ay naghihintay sa Akin, at nananabik sa Aking pagdating.
Sa lupa, Ako ang praktikal na Diyos Mismo na nasa puso ng mga tao; sa langit, Ako ang Panginoon ng lahat ng nilikha. Inakyat ko ang mga bundok at tinawid ang mga ilog, Ako rin ay gumalaw nang sa loob at labas ng kalagitnaan ng sangkatauhan. Sino ang hayag na mangangahas sa pagtutol sa praktikal na Diyos Mismo? Sino ang mangangahas na humiwalay sa paghahari ng Makapangyarihan sa lahat? Sino ang mangangahas na magpahayag na Ako ay, wala ni anino ng duda, nasa langit? Muli, sino ang mangangahas na magpahayag na Ako ay, walang bahagyang pagkakataon na magkamali, sa lupa? Walang ni isa sa lahat ng sangkatauhan ang may kakayanan na bigkasin ang bawat detalye ng mga lugar na Aking tinirhan. Hindi kaya, na kapag Ako ay nasa langit, Ako ay ang hindi pangkaraniwang Diyos Mismo? Hindi kaya, na kapag Ako ay nasa lupa, Ako ay ang praktikal na Diyos Mismo? Na Ako ang Tagapamahala ng lahat ng nilalang, o na Ako ay nakararanas ng mga paghihirap ng mga tao sa mundo— siguradong ang mga ito ay hindi magpapasiya kung Ako ang praktikal na Diyos Mismo? Kung iyan ang iniisip ng tao,[a] hindi ba siya mangmang sa lahat ng pag-asa? Ako ay nasa langit; Ako rin ay nasa lupa; Ako ay kabilang sa laksa ng mga nilalang na bagay at gayundin ay nasa kalagitnaan ng laksa ng mga tao. Mahahawakan Ako ng tao araw-araw; bukod pa rito; maari niya Akong makita araw-araw. Pagdating sa mga nauukol para sa tao, Ako minsan ay tila nagtatago at minsan ay nakikita; tila may tunay na pag-iral Ako, ngunit Ako rin ay tila hindi buhay. Nasa Akin ang mga hiwagang hindi maarok ng sangkatauhan. Ang lahat ng tao ay tila sinisilip Ako sa pamamagitan ng isang mikroskopyo upang maghanap ng marami pang kahiwagaan sa Akin, umaasang maaalis ang duda sa kanilang mga puso. Ngunit kahit na sila ay gumamit ng pluroskopo, papaano makikita ng sangkatauhan ang mga lihim na sa Akin ay nakatago?
Kapag ang Aking mga tao, sa pamamagitan ng Aking gawain, ay niluwalhating kasama Ko, sa sandaling iyon ang taguan ng malaking pulang dragon ay matutuklasan, lahat ng putik at dumi ay malilinisan, at ang maduming tubig, na naipon sa hindi mabilang na mga taon, na natuyo sa Aking mga nag-aalab na apoy, ay hindi na muling iiral. Dahil diyan, ang malaking pulang dragon ay mamamatay sa dagat-dagatang apoy at asupre. Kayo ba ay magkukusang manatili sa Aking maingat na pagkalinga upang hindi makuha ng dragon? Tunay bang inayawan ninyo ang kanyang mapaglinlang na kaparaanan? Sino ang may kakayanang magtaglay ng matapat na pagpapatotoo para sa Akin? Alang-alang sa Aking Pangalan, alang-alang sa Aking Espiritu, alang-alang sa Aking plano sa pamamahala—sino ang may kakayahang mag-alay ng lahat ng kanyang lakas ng pangangatawan? Ngayon, kapag ang kaharian ay nasa mundo ng mga tao, ang panahon na Ako ay darating sa mundo ng mga tao bilang tao. Kung hindi nangyari ito, mayroon bang sinuman na malakas ang loob na lumaban sa digmaan alang-alang sa Akin? Upang ang kaharian ay mabuo, upang ang Aking puso ay makuntento, at muli, upang ang Aking araw ay dumating, upang ang panahon ay dumating na ang laksang mga nilalang ay isilang muli at maging masagana, upang ang sangkatauhan ay mailigtas sa dagat ng kahirapan, upang dumating ang kinabukasan, upang ito ay maging kamangha-mangha, at mamulaklak at yumabong, at muli, ang kaligayahan ng hinaharap ay magwawakas, ang lahat ng sangkatauhan ay nagsisikap nang buong kalakasan, walang itinitira sa pag-alay ng kanilang sarili para sa Akin. Hindi ba ito ang hudyat na ang tagumpay ay Akin na, at isang tanda ng kaganapan ng Aking plano?
Habang maraming mga tao ang nabubuhay sa mga huling araw, lalo nilang mararamdaman ang pagka-hungkag ng mundo at ang kakulangan ng kanilang lakas ng loob sa pamumuhay. Sa ganitong dahilan, hindi na mabilang ang mga taong namatay sa kabiguan, hindi na mabilang ang ibang nabigo sa kanilang paghahanap, at hindi na mabilang ang ibang mga nagdusa sa pagmamanipula ni Satanas. Napakarami Kong taong iniligtas, napakarami Kong sinaklolohan, at, madalas pa, kapag nawala ng mga tao ang liwanag, ibinalik Ko sila sa lugar ng liwanag, upang makilala nila Ako sa gitna ng liwanag, at Ako ay kanilang kagiliwan sa gitna ng kanilang kaligayahan. Dahil sa pagdating ng Aking liwanag, sumisibol ang pagpupuri mula sa puso ng mga tao na naninirahan sa Aking kaharian, sapagkat Ako ay isang Diyos na iibigin ng sangkatauhan, isang Diyos na makakapitan at kawiwilihang samahan, at ang sangkatauhan ay puno ng matibay na pagkilala sa Aking kaanyuhan. Ngunit, kapag ang lahat ay nasabi at nagawa na, wala nang nakakaintindi kung ito ba ay ang pagkilos ng Espiritu, o tungkulin ng laman. Itong isang bagay na ito ay sapat na upang maranasan ng tao sa pinakamaliit na detalye nito habambuhay. Hindi kailanman Ako hinamak ng sangkatauhan sa kaibuturan ng kanyang puso; bagkus, kumapit siya sa Akin sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa. Ang Aking karunungan ay nagbubunyi ng kanyang paghanga, ang mga kababalaghan na Aking ginagawa ay kasiyahan sa kanyang mga mata, ang Aking mga salita ay lumilito sa kanyang isip, ngunit inaalagaan pa rin niya ang mga ito nang may kagiliwan. Ang Aking katotohanan ay naghahatid ng pagkawala sa tao, pagkabigla at pagkalito, ngunit, handa pa rin niyang tanggapin ang lahat ng ito. Hindi ba ito ang tiyak na sukatan ng kanyang tunay na pagkatao?
Sa loob ng kaharian, hindi lamang ang mga isyung pagbigkas ang galing sa Aking bibig, kundi ang Aking mga paa rin ay naglalakad nang may makaseremonyal saan mang dako ng lupa. Sa ganitong paraan, Ako ay nagtagumpay laban sa lahat ng marumi at karumaldumal na mga lugar, nang sa gayon, hindi lamang ang langit ang nagbabago, kundi pati ang mundo ay nasa proseso ng pagbabago, sa nalalapit na hinaharap, ito ay papanariwain. Sa buong kalawakan, lahat ay nagiging bago ayon sa ningning ng Aking kaluwalhatian, naglalahad ng kagiliw-giliw na anyo na bibihag sa damdamin at mag-aangat sa espiritu na tila ito ay namamarati sa langit sa kabilang dako pa ng kalangitan, na nabuo sa isip ng tao, hindi nabahiran ni Satanas, at malaya sa pagsalakay ng mga kaaway mula sa labas. Sa taas ng kalawakan, ang hindi mabilang na mga bituin ay kukunin ang kanilang nakatakdang lugar ayon sa Aking kautusan, ikikislap ang kanilang liwanag sa buong kalawakan sa mga oras ng kadiliman. Wala ni isang nilalang ang maglalakas-loob na mag-isip ng kasutilan, datapwa’t, ayon sa substansya ng Aking utos pangangasiwa, ang buong sansinukob ay nasa hustong ayos at perpektong kalagayan: Walang kaguluhan ang nangyari kailanman, ni hindi nasira ang pagkakaisa ng buong kalawakan kailanman. Ako ay gumagawa ng mga paglipad na lukso sa ibabaw ng mga bituin, at kapag pinakikislap ng araw ang mga sinag nito, pinapawi Ko ang kanilang init mula sa langit, magpapadala ng mga higanteng mala-bulak na niyebe na sinlaki ng balahibo ng gansa na lumulutang pababa mula sa Aking mga kamay. Ngunit kapag binago ko ang Aking isip, lahat ng niyebe ay matutunaw patungo sa ilog. Sa isang iglap, ang tagsibol ay darating saan man sa ilalim ng kalangitan, at ang luntiang esmeralda ay babaguhin ang anyo ng buong lupain sa ibabaw ng mundo. Sa Aking paggala sa taas ng kalawakan, at kaagad, ang mundo ay mababalot ng sukdulang itim na kadiliman nang dahil sa Aking hugis: Walang paabiso, ang “gabi” ay dumating na, at ang buong mundo ay sobrang dilim na hindi maaaninag kahit pa ang kamay na iunat sa harap ng mukha. Sa pagkupas ng liwanag, ang sangkatauhan ay sasamantalahin ang pagkakataon na makisali sa labis na galit sa magkaayong pagwasak, mang-aagaw, at mandarambong sa isa’t isa. Ang mga nasyon sa mundo, babagsak sa magulong pagkawatak-watak, pumasok sa katayuang maputik na kaguluhan, hanggang sa umabot sila sa puntong walang katubusan. Ang mga tao ay nakikipagbuno sa kirot ng paghihirap, umuungol at dumadaing sa kalagitnaan ng pagdurusa, iiyak ng kaawa-awang panaghoy, upang humiling na maibalik muli ang liwanag sa kanilang kalagitnaan at upang matapos na ang mga araw ng kadiliman at ibalik ang sigla na gaya ng dati. Ngunit Akin nang iniwan ang sangkatauhan sa isang pitik ng Aking mga manggas, hindi na muling maaawa sa kanya, sa mga kasalanan ng mundo: Matagal Ko nang kinayamutan at itinakwil ang mga tao ng buong mundo, ipinikit ang Aking mga mata sa mga kalagayan ng mundo, iniwas ang Aking mukha sa bawat galaw ng tao, ang kanyang bawat kilos, at tinigilang matuwa sa kanyang pagsilang at kamusmusan. Ako ay pumasok na sa panibagong hangarin na baguhin ang mundo, upang itong bagong mundo ay makatuklas ng panibagong pagsilang nang nasa oras at hindi na muli pang lulubog. Sa gitna ng katauhan, ilang dayong mga bayan ang naghihintay na itama Ko sila, ilang kamalian Ko pa ba ang kailangan upang Ako ay dumating bilang tao upang pigilang mangyari ang mga ito, gaano kadami ang alikabok na Aking wawalisin, ilang kahiwagaan ang Aking ipapakita: Lahat ng katauhan ay naghihintay sa Akin, at nananabik sa Aking pagdating.
Sa lupa, Ako ang praktikal na Diyos Mismo na nasa puso ng mga tao; sa langit, Ako ang Panginoon ng lahat ng nilikha. Inakyat ko ang mga bundok at tinawid ang mga ilog, Ako rin ay gumalaw nang sa loob at labas ng kalagitnaan ng sangkatauhan. Sino ang hayag na mangangahas sa pagtutol sa praktikal na Diyos Mismo? Sino ang mangangahas na humiwalay sa paghahari ng Makapangyarihan sa lahat? Sino ang mangangahas na magpahayag na Ako ay, wala ni anino ng duda, nasa langit? Muli, sino ang mangangahas na magpahayag na Ako ay, walang bahagyang pagkakataon na magkamali, sa lupa? Walang ni isa sa lahat ng sangkatauhan ang may kakayanan na bigkasin ang bawat detalye ng mga lugar na Aking tinirhan. Hindi kaya, na kapag Ako ay nasa langit, Ako ay ang hindi pangkaraniwang Diyos Mismo? Hindi kaya, na kapag Ako ay nasa lupa, Ako ay ang praktikal na Diyos Mismo? Na Ako ang Tagapamahala ng lahat ng nilalang, o na Ako ay nakararanas ng mga paghihirap ng mga tao sa mundo— siguradong ang mga ito ay hindi magpapasiya kung Ako ang praktikal na Diyos Mismo? Kung iyan ang iniisip ng tao,[a] hindi ba siya mangmang sa lahat ng pag-asa? Ako ay nasa langit; Ako rin ay nasa lupa; Ako ay kabilang sa laksa ng mga nilalang na bagay at gayundin ay nasa kalagitnaan ng laksa ng mga tao. Mahahawakan Ako ng tao araw-araw; bukod pa rito; maari niya Akong makita araw-araw. Pagdating sa mga nauukol para sa tao, Ako minsan ay tila nagtatago at minsan ay nakikita; tila may tunay na pag-iral Ako, ngunit Ako rin ay tila hindi buhay. Nasa Akin ang mga hiwagang hindi maarok ng sangkatauhan. Ang lahat ng tao ay tila sinisilip Ako sa pamamagitan ng isang mikroskopyo upang maghanap ng marami pang kahiwagaan sa Akin, umaasang maaalis ang duda sa kanilang mga puso. Ngunit kahit na sila ay gumamit ng pluroskopo, papaano makikita ng sangkatauhan ang mga lihim na sa Akin ay nakatago?
Kapag ang Aking mga tao, sa pamamagitan ng Aking gawain, ay niluwalhating kasama Ko, sa sandaling iyon ang taguan ng malaking pulang dragon ay matutuklasan, lahat ng putik at dumi ay malilinisan, at ang maduming tubig, na naipon sa hindi mabilang na mga taon, na natuyo sa Aking mga nag-aalab na apoy, ay hindi na muling iiral. Dahil diyan, ang malaking pulang dragon ay mamamatay sa dagat-dagatang apoy at asupre. Kayo ba ay magkukusang manatili sa Aking maingat na pagkalinga upang hindi makuha ng dragon? Tunay bang inayawan ninyo ang kanyang mapaglinlang na kaparaanan? Sino ang may kakayanang magtaglay ng matapat na pagpapatotoo para sa Akin? Alang-alang sa Aking Pangalan, alang-alang sa Aking Espiritu, alang-alang sa Aking plano sa pamamahala—sino ang may kakayahang mag-alay ng lahat ng kanyang lakas ng pangangatawan? Ngayon, kapag ang kaharian ay nasa mundo ng mga tao, ang panahon na Ako ay darating sa mundo ng mga tao bilang tao. Kung hindi nangyari ito, mayroon bang sinuman na malakas ang loob na lumaban sa digmaan alang-alang sa Akin? Upang ang kaharian ay mabuo, upang ang Aking puso ay makuntento, at muli, upang ang Aking araw ay dumating, upang ang panahon ay dumating na ang laksang mga nilalang ay isilang muli at maging masagana, upang ang sangkatauhan ay mailigtas sa dagat ng kahirapan, upang dumating ang kinabukasan, upang ito ay maging kamangha-mangha, at mamulaklak at yumabong, at muli, ang kaligayahan ng hinaharap ay magwawakas, ang lahat ng sangkatauhan ay nagsisikap nang buong kalakasan, walang itinitira sa pag-alay ng kanilang sarili para sa Akin. Hindi ba ito ang hudyat na ang tagumpay ay Akin na, at isang tanda ng kaganapan ng Aking plano?
Habang maraming mga tao ang nabubuhay sa mga huling araw, lalo nilang mararamdaman ang pagka-hungkag ng mundo at ang kakulangan ng kanilang lakas ng loob sa pamumuhay. Sa ganitong dahilan, hindi na mabilang ang mga taong namatay sa kabiguan, hindi na mabilang ang ibang nabigo sa kanilang paghahanap, at hindi na mabilang ang ibang mga nagdusa sa pagmamanipula ni Satanas. Napakarami Kong taong iniligtas, napakarami Kong sinaklolohan, at, madalas pa, kapag nawala ng mga tao ang liwanag, ibinalik Ko sila sa lugar ng liwanag, upang makilala nila Ako sa gitna ng liwanag, at Ako ay kanilang kagiliwan sa gitna ng kanilang kaligayahan. Dahil sa pagdating ng Aking liwanag, sumisibol ang pagpupuri mula sa puso ng mga tao na naninirahan sa Aking kaharian, sapagkat Ako ay isang Diyos na iibigin ng sangkatauhan, isang Diyos na makakapitan at kawiwilihang samahan, at ang sangkatauhan ay puno ng matibay na pagkilala sa Aking kaanyuhan. Ngunit, kapag ang lahat ay nasabi at nagawa na, wala nang nakakaintindi kung ito ba ay ang pagkilos ng Espiritu, o tungkulin ng laman. Itong isang bagay na ito ay sapat na upang maranasan ng tao sa pinakamaliit na detalye nito habambuhay. Hindi kailanman Ako hinamak ng sangkatauhan sa kaibuturan ng kanyang puso; bagkus, kumapit siya sa Akin sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa. Ang Aking karunungan ay nagbubunyi ng kanyang paghanga, ang mga kababalaghan na Aking ginagawa ay kasiyahan sa kanyang mga mata, ang Aking mga salita ay lumilito sa kanyang isip, ngunit inaalagaan pa rin niya ang mga ito nang may kagiliwan. Ang Aking katotohanan ay naghahatid ng pagkawala sa tao, pagkabigla at pagkalito, ngunit, handa pa rin niyang tanggapin ang lahat ng ito. Hindi ba ito ang tiyak na sukatan ng kanyang tunay na pagkatao?
Marso 13, 1992
Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Ang pinagmulan：Ang Ikalabinlimang Pagbigkas
Rekomendasyon：
Alamin pa ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos
Mga pagbigkas ng Makapangyarihang Diyos
