Noon pa man, ang pangangailangan ng pagkakaroon ng isang maayos na buhay iglesia ay nababanggit sa mga sermon. Kaya bakit ang buhay ng iglesia ay hindi pa umuunlad at kagaya pa rin ng dating bagay? Bakit walang isang ganap na bago at naiibang paraan ng pamumuhay? Magiging angkop ba para sa isang tao ng dekada nobenta na mabuhay kagaya ng isang emperador ng nakaraang panahon? Bagamat ang pagkain at inumin ay maaaring masasarap na pagkain na madalang tikman sa nakaraang mga kapanahunan, walang mga malalaking pagbabago sa mga kalagayan sa iglesia.
Kagaya lang nito ng paglalagay ng lumang alak sa bagong lalagyan. Ano sa gayon ang halaga ng pagsasalita nang napakarami ng Diyos? Ang mga iglesia sa karamihan ng mga lugar ay ni hindi nagbago. Nakita Ko ito sa pamamagitan ng Aking mga mata at ito ay malinaw sa Aking puso; bagamat hindi Ko naranasan ang buhay ng iglesia sa Sarili Ko, lubos Kong nalalaman ang mga kalagayan ng mga pagtitipon ng iglesia. Hindi sila gaanong umunlad. Babalik ito sa gayong kasabihang—kagaya lang ito ng paglalagay ng lumang alak sa bagong lalagyan. Walang anuman ang nagbago, wala kahit katiting! Kapag mayroong isa na nagpapastol sa kanila sila ay nagniningas kagaya ng apoy, ngunit kapag walang sinuman ang naroroon upang alalayan sila, para silang isang bloke ng yelo. Hindi marami ang makapagsasalita ukol sa praktikal na mga bagay, at totoong napakadalang na kunin ninuman ang timon. Bagamat ang mga sermon ay matatayog, bihirang may sinumang nagkaroon ng anumang pagpasok. Kakaunting mga tao ang nagpapahalaga sa salita ng Diyos. Napapaluha sila kapag tinatanggap nila ang salita ng Diyos at nagiging masaya kapag isinasantabi nila ito; sila ay nanlulumo at nalulumbay kapag sila ay lumayo mula rito. Sa tapatang pananalita, hindi ninyo talaga pinahahalagahan ang salita ng Diyos, at hindi ninyo kailanman nakita ang mga salita mula sa Kanyang sariling bibig sa kasalukuyan bilang isang kayamanan. Kayo ay nababalisa lamang kapag binabasa ang Kanyang salita, at nadarama na masyadong nakapapagod kapag kinakabisa ito, at pagdating sa pagsasagawa sa Kanyang salita, kagaya lang ito ng pagharap sa isang walang katapusang imposibleng gampanin—kayo ay walang determinasyon. Kayo ay palaging pinalalakas kapag binabasa ang salita ng Diyos, ngunit makakalimutin kapag isinasagawa ito. Ang totoo, ang mga salitang ito ay hindi kailangang salitain nang buong ingat at ulitin nang buong tiyaga; nakikinig lamang ang mga tao ngunit hindi isinasagawa ang mga ito, kaya ito ay naging balakid para sa gawain ng Diyos. Hindi Ko maaaring banggitin ito, hindi Ako maaring magsalita ukol rito. Hindi Ako kinumbinsi na gawin ito; hindi sa natutuwa Akong ibunyag ang kahinaan ng iba. Iniisip ba ninyo na ang inyong pagsasagawa ay sasapat at iniisip ninyo na kapag ang mga pagbubunyag ay nasa tugatog na, na kayo ay pumasok na rin sa gayong tugatog? Hindi ninyo kailanman siniyasat kung saan ang inyong mga karanasan ay itinatag sa dakong huli. Sa sandaling ito, ang inyong mga pagtitipon ay ganap na hindi matatawag na isang akmang buhay sa iglesia, ni ito ay isang angkop na espirituwal na buhay kailanman. Ito ay pagtitipon ng isang pangkat ng mga tao na natutuwa sa pakikipagkuwentuhan at pag-aawitan. Sa tuwirang pananalita, walang gaanong katotohanan rito. Sa pagsasabi nito nang bahagyang mas malinaw, kung hindi ka nagsasagawa, nasaan ang katotohanan? Hindi ba pagyayabang na sabihin na mayroon kang katotohanan? Yaong mga palaging nagsasagawa ng gawain ay arogante at mapagmataas, habang yaong mga palaging sumusunod ay nananahimik at pinananatiling nakatungo ang kanilang mga ulo, nang walang anumang pagkakataon para sa pagsasagawa. Ang mga tao na gumagawa ng gawain ay walang ginagawa kundi magsalita, nagpapatuloy sa kanilang matatayog na mga pananalita, at ang mga tagasunod ay nakikinig lamang. Walang pagbabago na maaaring tukuyin; ang mga ito ay mga pamamaraan lamang ng nakaraan! Sa kasalukuyan, ang iyong pagpapasailalim at hindi pangangahas na manghimasok o manahimik nang kusa ay dahil sa pagdating ng mga administratibong kautusan ng Diyos; hindi ito pagbabago na iyong pinagdaanan sa pamamagitan ng iyong mga karanasan. Ang katotohanan na maraming mga bagay ang hindi mo gagawin sa ngayon na nagawa mo na sana kahapon ay dahil sa ang gawain ng Diyos ay totoong kapansin-pansin na nilupig nito ang mga tao. Maitanong Ko lamang sa sinuman, gaaano karami sa iyong naisakatuparan na sa kasalukuyan ang natamo sa pamamagitan ng pawis ng iyong sariling pagsisikap? Gaano karami rito ang tuwirang sinabi sa iyo ng Diyos? Paaano ka sasagot? Ikaw ba ay matutulala at hindi makapagsasalita? Ikaw ba ay mang-iinsulto? Bakit nagagawa ng iba na magsalita tungkol sa marami nilang mga karanasan upang pagkalooban kayo ng panustos, habang basta mo na lamang tinatamasa ang mga pagkain na niluto ng iba? Hindi ka ba nakadarama ng kahihiyan? Hindi ka ba nahihiya?
Maaari kayong magpatupad ng isang pagsusuri sa paghahanap ng katunayan, susuriin yaong mga nasa mataas na mga kalagayan na sa wari ay mas magaling: Gaano karaming katotohanan ang iyong nauunawaan? Gaano karami ang sa bandang huli ay iyong isasagawa? Sino ang higit mong iniibig, ang Diyos o ang iyong sarili? Nagbibigay ka ba nang mas madalas, o tumatanggap nang mas madalas? Sa ilang mga pagkakataon na ang iyong layunin ay mali ay nagawa mong talikuran ang iyong sarili at pinalugod ang kalooban ng Diyos? Ang ilang mga tanong lamang na ito ay makalilito sa maraming mga tao. Para sa karamihan ng mga tao, kahit na maisip nila na ang kanilang layunin ay mali, gumagawa pa rin sila kahit alam nilang mali, at hindi nila pagtatangkaang gawin ang pagtalikod sa kanilang sariling laman. Pinahihintulutan ng karamihan sa mga tao na ang kasalanan ay manalasa sa kanila, pahihintulutan ang pagiging makasalanan na pangunahan ang kanilang bawat pagkilos. Hindi nila magawang lupigin ang kanilang mga kasalanan, at nagpapatuloy na mabuhay sa kasalanan. Sa pagsapit sa kasalukuyang yugtong ito, sino ang hindi nakaaalam kung ilang masasamang gawa ang kanyang ginawa? Kung sasabihin mong hindi mo nalalaman, kung gayon Aking sasabihin na ikaw ay nagsisinungaling. Sa tapatang pagsasalita, ito lahat ay pagtanggi na talikuran ang iyong dating kalagayan. Ano ang halaga ng pagsasabi ng napakaraming nagsisising “mga salita mula sa puso” na walang kabuluhan? Makatutulong ba ito sa iyo na lumago sa iyong buhay? Ang pagkilala sa iyong sarili ay iyong buong-panahong gampanin. Ginagawa Kong perpekto ang mga tao sa pamamagitan ng kanilang pagpapasakop at pagsasagawa sa mga salita ng Diyos. Kung isusuot mo lamang ang mga salita ng Diyos kagaya ng iyong pagsususot sa iyong mga damit, upang magmukha ka lamang matalino at kaakit-akit, hindi mo ba nililinlang ang iyong sarili at ang iba? Kung ang tanging taglay mo ay ang mga salita at hindi mo ito kailanman isasagawa, ano ang iyong makakamit?
Marami sa mga tao ang maaaring magsalita nang kaunti tungkol sa pagsasagawa at maaari silang magsalita tungkol sa mga personal na tumimo sa kanila, ngunit ang karamihan dito ay ang pagpapalinaw na nakamit mula sa mga salita ng iba. Hindi ito kabilang sa anumang bagay mula sa kanilang sariling personal na mga pagsasagawa, ni kabilang ito sa kung ano ang nakikita nila mula sa kanilang mga karanasan. Hinimay Ko na ang usaping ito noong pang una; huwag mong isiping wala Akong alam na anuman. Ikaw lamang ay mukhang mapanganib na di-nakapipinsala, gayunma’y nagsasalita ka ukol sa paglupig kay Satanas, ukol sa matatagumpay na pagpapatotoo, at ukol sa pagsasabuhay sa imahe ng Diyos? Ang lahat ng ito ay walang saysay! Iniisip mo ba na ang lahat ng mga salitang sinasabi ng Diyos sa kasalukuyan ay para hangaan mo? Ang iyong bibig ay nagsasalita ukol sa pagtalikod sa iyong dating buhay at pagsasagawa sa katotohanan, gayunman ang iyong mga kamay ay nagpapatupad ng ibang mga gawa at ang iyong puso ay nagbabalak ng ibang mga pakana—anong uring tao ka? Bakit ang iyong puso at ang iyong mga kamay ay hindi iisa at magkapareho? Ang napakaraming mga pangangaral ay naging salitang walang laman; hindi ba ito nakakasakit ng damdamin? Kung hindi mo magawang isagawa ang salita ng Diyos, pinatutunayan nito na hindi ka pa nakapasok sa paraan na ginagawa ng Banal na Espiritu, hindi mo pa taglay ang gawain ng Banal na Espiritu sa iyo, at hindi mo pa taglay ang Kanyang paggabay. Kung sasabihin mo na nagagawa mo lang maunawaan ang salita ng Diyos ngunit hindi magawang isabuhay ito, kung gayon ikaw ay isang tao na hindi umiibig sa katotohanan. Ang Diyos ay hindi dumating upang iligtas ang ganitong uri ng tao. Si Jesus ay nagbata ng matinding paghihirap nang Siya ay ipinako nang upang iligtas ang mga makasalanan, upang iligtas ang mahihirap, upang iligtas yaong mga taong mababa ang loob. Dinala ng kanyang pagkakapako sa krus ang hain sa kasalanan. Kung hindi mo maisasagawa ang salita ng Diyos, kung gayon dapat kang umalis sa lalong madaling panahon; huwag kang humilata sa bahay ng Diyos bilang isang palamunin. Nahihirapan pa ang maraming mga tao na pigilan ang kanilang mga sarili mula sa paggawa ng mga bagay na malinaw na lumalaban sa Diyos. Hindi ba sila nagpapakamatay? Paano sila makapagsasalita ukol sa pagpasok sa kaharian ng Diyos? Matataglay ba nila ang katapangan upang makita ang Kanyang mukha? Ang pagkain sa ipinagkaloob Niya sa iyo, paggawa ng mga bagay na baluktot upang kalabanin ang Diyos, pagiging malisyoso, mapanlinlang, at mapagpakana, kahit habang itinutulot ng Diyos na tamasahin mo ang mga biyaya na ipinagkaloob Niya sa iyo—hindi mo ba nararamdaman na sinusunog ng mga ito ang iyong mga kamay kapag iyong tinatanggap ang mga ito? Hindi mo ba nadarama na namumula ang iyong mukha? Ang paggawa ng isang bagay na laban sa Diyos, ang pagpapatupad ng mga pakana upang “maging tampalasan,” hindi ka ba nakadarama ng takot? Kung hindi ka nakadarama ng anuman, paaano ka makapagsasalita ukol sa anumang kinabukasan? Wala na talagang kinabukasan sa iyo noon pang una, kaya anong mas malaki pang mga inaasahan ang maaari mo pa ring taglayin? Kung ikaw ay magsasalita ng isang bagay na walang kahihiyan gayunma’y hindi ka nakararamdam ng sumbat ng budhi, at ang iyong puso ay walang kamalayan, kung gayon hindi ba ito nangangahulugan na ikaw ay iniwanan na ng Diyos? Ang pagsasalita at pagkilos nang may pagpapabaya at walang taros ay naging iyong kalikasan; paano ka kailanman gagawing perpekto ng Diyos sa ganito? Magagawa mo bang lakarin ang buong daigdig? Sino ang makukumbinsi sa iyo? Yaong mga nakakikilala sa iyong tunay na kalikasan ay lalayo. Hindi ba ito kaparusahan ng Diyos? Sa kabuuan, kung mayroon lamang salita at walang pagsasagawa, walang pag-unlad. Bagamat maaaring gumagawa sa iyo ang Banal na Espiritu habang ikaw ay nagsasalita, kung hindi ka magsasagawa, ang banal na Espiritu ay titigil sa paggawa. Kung ipagpapatuloy mo ang ganito, paaano magkakaroon ng anumang usapan ukol sa hinaharap o pagbibigay sa iyong buong pagkatao sa gawain ng Diyos? Nagsasalita ka lamang ukol sa pagbibigay sa iyong buong pagkatao, gayunma’y hindi mo ibinibigay sa Diyos ang iyong puso na tunay na umiibig sa Kanya. Ang tanging tinanggap ng Diyos ay ang puso ng iyong mga salita, at hindi ang puso ng iyong pagsasagawa. Ito ba ang iyong tunay na tayog? Kung magpapatuloy ka sa ganito, kailan ka gagawing perpekto ng Diyos? Hindi ka ba nakadarama ng pagkabahala sa iyong madilim at nakapanlulumong kinabukasan? Hindi mo ba nadarama na ang Diyos ay nawalan na ng pag-asa sa iyo? Hindi mo ba nalalaman na ninanasa ng Diyos na gawing perpekto ang mas marami at mas bagong mga tao? Makakapanatili ba ang mga lumang bagay? Hindi mo pinag-uukulan ng pansin ang gawain ng Diyos sa kasalukuyan: Hinihintay mo ba ang kinabukasan?
