Kidlat ng Silanganan | Ang Kalooban ng Diyos | Ang Diwa ng Katawang-tao na Tinirhan ng Diyos
Ang unang pagkakatawang-tao ng Diyos ay nanirahan sa mundo sa loob ng
tatlumpu’t-tatlo at kalahating taon, gayon pa man ginawa Niya ang
Kanyang ministeryo sa loob lamang ng tatlo at kalahating taon sa mga
taong iyon. Sa parehong oras ng Kanyang paggawa, at bago Niya sinimulan
ang Kanyang gawain, Siya ay nagtaglay ng karaniwang katauhan. Tinirhan
Niya ang Kanyang karaniwang katauhan sa loob ng tatlumpu’t-tatlo at
kalahating taon. Sa buong huling tatlo at kalahating taon ipinakita Niya
ang Kanyang sarili bilang nagkatawang-taong Diyos. Bago Niya sinimulang
gawin ang Kanyang ministeryo, nagpakita Siya sa ordinaryo, karaniwang
katauhan, hindi Siya nagpapakita ng tanda ng Kanyang pagka-Diyos, at
ito’y pagkatapos lamang nang sinimulan Niyang pormal na gawin ang
Kanyang ministeryo nang ang Kanyang pagka-Diyos ay nahayag. Ang Kanyang
buhay at gawain noong panahon ng mga unang dalawampu’t siyam na taon ay
nagpakita lahat na Siya ay isang tunay na tao, isang anak ng tao, isang
katawang-tao; sapagka’t ang Kanyang ministeryo ay nagsimula lamang
umalab matapos ang edad na dalawampu’t-siyam. Ang kahulugan ng
pagkakatawang-tao ay na ang Diyos ay nagpapakita sa katawang-tao, at
Siya’y naparito upang gumawa sa gitna ng mga tao na Kanyang nilikha sa
imahe ng katawang-tao. Kaya, para magkatawang-tao ang Diyos, Siya ay
dapat munang magkatawang-tao, katawan na may karaniwang katauhan; ito,
sa pinakamababa, ay dapat magkatotoo. Sa katunayan, ang implikasyon ng
pagkakatawang-tao ng Diyos ay ang Diyos ay nabubuhay at gumagawa sa
katawang-tao, ang Diyos sa Kanyang tunay na diwa ay nagiging laman,
nagiging isang tao. Ang Kanyang nagkatawang-tao na buhay at gawain ay
maaaring hatiin sa dalawang yugto. Ang una ay ang buhay na Kanyang
isinasabuhay bago isagawa ang Kanyang ministeryo. Namumuhay Siya sa
isang ordinaryong pantaong pamilya, sa lubos na karaniwang katauhan,
sumusunod sa karaniwang mga asal at batas ng buhay ng tao, na may
karaniwang mga pangangailangan ng tao (pagkain, damit, tirahan,
tulugan), karaniwang mga kahinaan ng tao, at karaniwang mga damdamin ng
tao. Sa ibang salita, noong unang yugto Siya ay namuhay bilang di-banal,
ganap na karaniwang katauhan, nakikisalamuha sa lahat ng mga karaniwang
gawain ng tao. Ang pangalawang yugto ay ang buhay na Kanyang
isinasabuhay matapos simulang gawin ang Kanyang ministeryo. Siya ay
naninirahan pa rin sa karaniwang katauhan na may isang karaniwang anyo
ng tao, hindi nagpapakita ng panlabas na palatandaan ng higit sa
karaniwan. Ngunit Siya ay namumuhay nang dalisay para sa kapakanan ng
Kanyang ministeryo, at sa panahong ito ang Kanyang karaniwang katauhan
ay umiiral nang ganap sa paglilingkod sa normal na gawain ng Kanyang
pagka-Diyos; at sa panahong iyon ang Kanyang karaniwang katauhan ay
naging ganap hanggang sa puntong kaya na Niyang isagawa ang Kanyang
ministeryo. Kaya ang ikalawang yugto ng Kanyang buhay ay upang isagawa
ang Kanyang ministeryo sa Kanyang karaniwang katauhan, ay isang buhay na
parehong karaniwang katauhan at ganap na pagka-Diyos. Ang dahilan na,
sa panahon ng unang yugto ng Kanyang buhay, Siya ay nabubuhay sa ganap
na karaniwang pagkatao na ang Kanyang katauhan ay hindi pa katumbas ng
kabuuan ng banal na gawa, ay hindi pa ganap; matapos lamang na ang
Kanyang pagiging tao ay maging ganap, magkaroon ng kakayahang pasanin
ang Kanyang ministeryo, maaari Niyang simulan ang Kanyang ministeryo.
Dahil Siya, bilang tao, ay kailangang lumago at maging ganap, ang unang
yugto ng Kanyang buhay ay karaniwang pagkatao, samantalang sa
pangalawang yugto, dahil ang Kanyang pagkatao ay may kakayahang
isabalikat ang Kanyang gawain at gawin ang Kanyang ministeryo, ang buhay
ng pagkakatawang-tao ng Diyos na tinatahanan Niya sa panahon ng Kanyang
ministeryo ay isa sa parehong pagkatao at ganap na pagka-Diyos. Kung
mula sa sandali ng Kanyang kapanganakan ang nagkatawang-taong Diyos ay
sinimulan ang Kanyang ministeryo nang maalab, gumagawa ng higit sa
karaniwan na mga senyales at mga himala, sa gayon Siya ay maaaring
walang panlupang diwa. Samakatuwid, ang Kanyang pagiging tao ay umiiral
para sa kapakanan ng Kanyang panlupang diwa; walang laman kung walang
katauhan, at ang isang tao na walang katauhan ay hindi isang tao. Sa
ganitong paraan, ang katauhan ng laman ng Diyos ay tunay na pagmamay-ari
ng katawang-taong laman ng Diyos. Sa pagsabi na “kapag ang Diyos ay
nagiging laman Siya ay ganap na banal, ay hindi talaga tao,” ay isang
kalapastangan sa Diyos, dahil ito ay isang imposibleng makuhang
paninindigan, isa na lumalabag sa alituntunin ng pagkakatawang-tao.
Kahit pagkatapos Niyang simulang gawin ang Kanyang ministeryo, ang
Kanyang pagka-Diyos ay naninirahan pa rin sa panlabas na balat ng tao
kapag ginagawa Niya ang Kanyang trabaho; ito lamang ay na sa oras na
iyon, ang Kanyang pagkatao ay naglilingkod sa tanging layunin nang
nagpapahintulot sa Kanyang pagka-Diyos upang maisagawa ang gawain sa
normal na laman. Kaya ang kumakatawan ng gawain ay ang pagka-Diyos na
nagpapatira sa Kanyang katauhan. Ang Kanyang pagka-Diyos, hindi ang
Kanyang pagkatao, ang nasa trabaho, datapwat ito ay isang pagka-Diyos na
nakatago sa loob ng Kanyang pagkatao; ang Kanyang gawain sa diwa ay
tinatapos sa pamamagitan ng Kanyang ganap na pagka-Diyos, hindi sa
pamamagitan ng Kanyang pagkatao. Ngunit ang tagagawa ng trabaho ay ang
Kanyang pagkatao. Maaaring sabihin ng isa na Siya ay isang tao at isa
ring Diyos, sapagkat ang Diyos ay nagiging isang Diyos na namumuhay sa
laman, may balat ng tao at diwa ng tao ngunit mayroon ding diwa ng
Diyos. Sapagkat Siya ay isang tao na may diwa ng Diyos, Siya ay nasa
itaas ng sinumang nilikhang tao, sa itaas ng sinumang tao na kayang
gawin ang gawain ng Diyos. Kaya, sa lahat ng may balat ng taong kagaya
Niya, sa lahat ng nagmamay-ari ng katauhan, tanging Siya lang mismo ang
nag-aanyong Diyos Mismo—lahat ng iba pa ay nilikha bilang tao. Kahit
lahat sila ay may katauhan, ang mga nilikhang tao ay walang iba kundi
tao, habang ang Diyos na nagkatawang-tao ay naiiba: Sa Kanyang laman
hindi lamang katauhan ang mayroon Siya kundi higit pang mas mahalaga ay
ang pagka-Diyos. Ang Kanyang pagkatao ay makikita sa panlabas na anyo ng
Kanyang laman at sa Kanyang araw-araw na buhay, ngunit ang Kanyang
pagka-Diyos ay mahirap makita. Dahil ang Kanyang pagka-Diyos ay
naipapahayag lamang kapag Siya ay may katauhan, at hindi bilang higit sa
karaniwan na naiisip ng tao na maging, ito ay lubhang mahirap para sa
mga tao na makita. Kahit ngayon ito ay lubos na mahirap para sa mga tao
na unawain ang totoong diwa ng pagkakatawang-tao ng Diyos. Sa katunayan,
kahit pagkatapos Kong magsalita tungkol dito nang ganoong katagal,
umaasa Akong misteryo pa rin ito sa karamihan sa inyo. Ang isyu na ito
ay napaka-simple: Yamang ang Diyos ay naging laman, ang Kanyang diwa ay
isang kombinasyon ng pagkatao at pagka-Diyos. Ang kumbinasyon na ito ay
tinatawag na Diyos Mismo, ang Diyos Mismo sa lupa.
